1-4-11

Bil
Te laat was de man er die ochtend achter gekomen dat het één april was. Bij zijn bordje op de ontbijttafel hadden twéé kopjes gestaan. Eén teveel. Twéé theekopjes, met allebei een laagje water erin. En aan tafel zaten twee jongetjes met glimmende oogjes. Ingehouden lachjes om de mond. Maar dat had de man zich dus pas later gerealiseerd. Achteraf. Toen hij de kopjes al leeggegooid en weggezet had, en licht geërgerd een nieuw theekopje uit de kast gepakt. Omdat hij een hekel had aan kopjes waar al, of nog een laagje water in stond.  Omdat het kopje dan dus namelijk blijkbaar al door iemand anders was gebruikt. Niet dat hij vies was van zijn huisgenoten, maar hij begon de dag nou eenmaal graag met een schoon kopje en een schoon bordje en een schoon mes.  Pas toen hij in het schone kopje zijn thee had ingeschonken, en twee licht teleurgestelde gezichten zag, toen pas realiseerde hij zich de glimmende oogjes van daarnet. En de ingehouden lachjes. En dat het één april was. Maar toen was het dus al te laat, om er nog in te trappen.