Madido
Het was zondagavond. Het verjaardagsfeest voor zijn jongste zoon was net afgelopen, de cadeautjes waren uitgepakt, de taart en de soep waren op en de laatste gast was juist weer naar huis vertrokken, de deur was koud in het slot gevallen, toen zijn oudste zoon aankondigde zich niet zo lekker te voelen. Zijn buik deed raar en zijn keel deed pijn en misschien moest hij wel overgeven. Normaalgesproken had de man dan al vrij snel besloten zijn jongen dan dus maar lekker thuis te houden, de volgende dag, en er een geneeskrachtig loom maandagje van te maken. Met veel kopjes koffie, bekertjes karnemelk en met een dekentje op de bank.
Maar ja.
Door zijn eigen dikke schuld was de man nu dus, toch ook wel weer een beetje onverwacht, in zo’n modern gezin terechtgekomen waar dat eigenlijk niet zo heel erg goed meer uitkwam, een kind dat misschien wel een beetje ziek was, maar misschien ook wel niet. De man was nu immers een madidoman, en die moest gewoon naar zijn werk, op maandagochtend.
Omdat het emmertje naast zijn bed gelukkig leeg  was gebleven, hij de hele nacht als een roos had geslapen en hij zich de volgende ochtend nog wel een beetje raar maar toch ook wel íetsjes beter zei te voelen, hadden zijn vrouw en de man dan maar besloten dat hij het maar gewoon moest proberen op school, en dat als het echt helemáál niet ging, hij maar naar huis moest komen en dat papa dan ’s middags al weer thuis was.
En al had de man ergens ook wel het idee dat het wel mee zou vallen, dat hij eenmaal op school de dag wel vol zou maken, toch vertrok hij met bezwaard gemoed en bedrukt gezicht naar zijn werk.
Hoe had het zover kunnen komen? Vroeg hij zich af. En in zo’n korte tijd.. Vónd hij dan niet dat zijn kinderen áltíjd belangrijker waren dan wát voor werk dan ook? Zoals hij altijd gedacht had? Dat hij er altijd moest zíjn voor zijn kinderen, zoals al die jaren hiervoor?
Het koor hoorde hij trouwens ook al honen, dat hij, verwend prinsesje, nu dus zelf eens meemaakte wat voor hen, hardwerkende moeders en vaders, al járen de gang van zaken was.
Maar toen zijn zoon hem halverwege de ochtend belde, op zijn werk, om te melden dat hij zich toch écht helemaal niet lekker voelde en maar naar huis was gegaan, waar hij nu dus zat, in zijn eentje, terwijl de man niet eerder dan twee uur later pas thuis kon zijn, vroeg hij zich toch werkelijk serieus een beetje af of hij wel de goede beslissing had genomen.

15-11-10

Debuut
Jarenlang was de man vooral zo’n beetje thuisgebleven. Eerst om voor zijn dochter te zorgen en daarna met zijn jongens onder zijn vleugels. Luiers, rompertjes, potjes. Boterhammetjes, bekertjes melk. Leren lopen, leren fietsen, leren lezen. Een veilige jeugd bij papa thuis. Heen en weer naar school en weer terug, en naar zwemles en muziekles en vriendjes en vriendinnetjes. En altijd de was en de afwas en het boodschappenlijstje. Aanrecht, fornuis en stofzuiger. Het groot en klein achterstallig onderhoud, de verbouwing, niet te vergeten. En al die tijd hadden zijn gesprekspartners op verjaardagen en feestjes verheerlijkt gezucht dat zij dat óók wel zouden willen, lekker de hele dag thuis. Lekker niks doen.
Dus nu hij een tijdje terug dan een baantje had aangenomen, omdat zijn jongens nu eenmaal wat groter waren geworden, en het toevallig op zijn pad was gekomen, een baantje voor drie halve dagen, zou hij dáár in elk geval wel vanaf zijn.
Had hij zo gedacht.
Maar nee hoor, las hij nu weer elke dag in de krant. Nu was hij weer een madidoman. En een verwend prinsesje.
Nou.
Hij ging maar eens op zoek naar zijn kanten jurkje.
En zijn diadeempje.