28-1-09

Oog in oog
Zijn vrouw was deze week geopereerd. Het was geen onverwachte operatie geweest, niet als de vorige keer een brute overval, sterker nog: het stond al maanden in de agenda, maar ingrijpend was het evengoed. Het was geen kleine operatie, al leverde het slechts kleine littekentjes op. Bleef de verminking deze keer onzichtbaar aan de binnenkant. Beladen. Ook omdat het wél een gevolg was van de vorige keer, bedoeld ditmaal het monster te slim af te zijn. Verstandig, hadden zijn vrouw en de man afgesproken dat het was, deze keer. En: Het Beste. En zo rustig en gelaten mogelijk hadden ze de operatie afgewacht. Maar in elkaars ogen hadden ze de angst gelezen. De oude spoken gezien. De boze ogen van het monster.

18-1-09

Boontje
Met enige regelmaat liet zijn jongste zoon doorschemeren zichzelf nú toch wel eens groot genoeg te vinden om alléén naar school of naar huis te fietsen. Dat zijn broer dat vorig jaar, toen die dus nét zo oud was als hij nu, toch óók al mocht. Of, over een andere boeg, dat hem dat nou toch zó spánnend leek. En hoewel de man dat allemaal wel begreep en moest beamen, had hij er tot nu toe toch een hard hoofd in gehad. Het was niet alleen dat hij zijn jongste soms nogal dromerig en onvoorspelbaar over straat vond zwalken, maar ook dat hij de tocht van school naar huis dan samen met zijn broer zou moeten ondernemen, waarvan de man maar nooit wist hoe dát dan weer af zou lopen. Om nog maar te zwijgen van al het andere verkeer, waar natuurlijk ook maar één bellende gek in een suv tussen hoefde te zitten en daar had je er nogal wat van. Nee, ze woonden dan misschien niet meer in de grote stad, de man vond het toch altijd nog een stuk veiliger zijn jongens maar gewoon nog een tijdje heen en weer te blijven fietsen. Gezelliger ook, trouwens. Maar nu zijn jongste voor de zoveelste keer deze week zijn schooltas vergeten was, in de supermarkt deze keer, en de man dus géén zin had om dat hele stuk voor de zoveelste keer deze week nóg een keer heen en weer te fietsen, door de kou, flapte hij er bozig uit dat zijn jongste die nóu dan dus maar eens zélf ging halen. Tja. Zijn zoon probeerde nog heel lief zijn gezicht in een oprecht schuldbewuste plooi te houden maar voor zover de man al de illusie hád dat dit een leermoment voor zijn zoon zou zijn, zijn zoon deed niet zo erg aan leermomenten, deed de blijde opwinding waarmee hij hem weer op zijn fietsje zag springen om aan zijn onverwachte avontuur te beginnen hem vrezen dat het met de schooltasvergeterij voorlopig wel niet goed zou komen.

4-1-09

Com' on baby, let me know!
In een dubbeldik eindejaarsnummer van het één of ander las de man deze dagen een interview met drie nieuwetijds feministes. Dát las altijd lekker weg, vond hij, interviews met feministes. Je wist altijd wel ongeveer welke kant het opging dus je hoefde er niet zo bij na te denken. Ook in het dubbeldikke nummer zongen de feministes weer, nieuwetijds of niet, driestemmig hetzelfde oude liedje: mannen kónden niet zorgen en wílden niet zorgen en zóuden ook nooit van hun leven gaan zorgen. Mannen dachten állemaal áltijd alléén maar aan hun werk en dáárdoor moesten de feministes na hún werk de kinderen dus weer vlak voor sluitingstijd uit de naschoolse opvang halen, zagen ze hun kinderen alleen maar het laatste uitgeputte huil-en-drein-uurtje van de dag, van het schuldgevoel en de stress werden ze dan overspannen en dat was hoe dan ook altijd allemaal de schuld van mannen. Of zoiets. Héérlijke lectuur, vond de man. Hij kreeg er altijd het comfortabele gevoel van dat hij het zo slecht nog niet voor elkaar had, als man. In vrouwenogen deed hij het toch in elk geval beter dan andere mannen: híj zorgde tenslotte wél. En gaf zijn vrouw vólop de gelegenheid altijd alléén maar aan haar werk te denken. En in zijn eigen ogen pakte hij het ook een stuk slimmer aan dan de feministes, want híj vond al dat zorgen dus al werk zát. Hij píekerde er niet over daarnaast nog eens aan een carrière te denken en schuldgevoelens: ho maar. Tot zijn oog op een addertje onder het gras viel. Want één van de feministes had dan gevonden dat zorgende mannen, die drie regels eerder dus nog helemaal niet eens bestonden, niet sexy waren. Dat het géén gezicht was, dat gemuts van mannen met de was. Daar voelde de man zich toch opeens een beetje op zijn pik getrapt. Niet sexy? Was hij als zorgende man niet sexy? En waarom had niemand hem dat verteld? Dat het séxy moest zijn? Zulke dingen léérde je als jongetje niet van je moeder. Als meisje blijkbaar wel. Hoewel het hem eerlijk gezegd nooit zo was opgevallen dat vrouwen wél sexy waren wanneer ze de vuile was stonden uit te zoeken, de badkamervloer stonden schoon te bikken of de boodschappen in de tas stonden te proppen, maar al dat bukken en draaien en vooroverbuigen had hij dan misschien wel altijd verkeerd geïntepreteerd. Hij zou daar voortaan eens beter op gaan letten. Het was niet voor niets de eerste week van het jaar, een goed voornemen kon geen kwaad. En nu hij toch bezig was nam hij zich meteen voor in het vervolg wél als sexy huisvader voor de dag te komen. Hij zou de vrouwen van de wereld geven waar ze recht op hadden. Ronkend en knipogend zou hij vanaf morgen zijn weg door de supermarkt zoeken, met schalkse lachjes en grapjes zou hij caissières en verkoopsters complimenteren met hun figuur, hun ogen, hun haar. Met warme slaapkamerogen en zwoele blikken zou hij de moeders op het schoolplein laten smachten. Zijn eigen vrouw zou hij opwachten, wanneer zij terugkwam van haar eerste werkdag, met zijn beste goed aan. Strak gekapt en hip geschoren zou hij haar veelbetekenend in de vermoeide ogen kijken terwijl hij zo geil als hij kon haar elastieken tent-onderbroek aan het wasrek hing. De vonken zouden er vanaf spatten. In 2009.