26-12-08

Hark
Met de zangvereniging had de man afgelopen week weer het jaarlijks kerstconcert gezongen. Muzikale kroon op het ruim drie maanden lang uitentreuren en avondenlang kerstrepertoire repeteren. Want dat was de prijs die betaald moest worden: met de zomer nog vers in de bol stond je alweer uitgebreid van een witte kerst te dromen. Maar goed, het was het wel waard geweest. Een uitverkochte zaal, enthousiast publiek, applaus. Complimenten en weggepinkte traantjes. Daar deed de man het wel voor. Alleen.. het was nu een wéék geleden, en nog steeds liep de man zijn kerstliedjes te zingen. Te neuriën en te fluiten. Te hummen en brommen. Onder de douche en op de wc, in gedachten, tijdens de afwas.. ieder onbewaakt ogenblik vulde zich automatisch met aanzwellend gloria en excelsis deo. Dus het begon er op te lijken dat het hem misschien nog wel eens meer moeite zou kunnen gaan kosten het repertoire weer uít zijn hoofd te krijgen, dan daarvoor erin.

16-12-08

Dames en heren
De man stond op het nachtelijk perron, en wachtte op de trein naar huis, die hij zojuist met enige haast dus nét gehaald had. De trein van 22:50 uur, om precies te zijn. Waarvan dan om precies 22:50 uur werd omgeroepen dat die over óngeveer tien minuten zou vertrekken. Wat dus niet klopte, chagrijnde de man, want de trein van 22:50 uur vertrok natuurlijk om 22:50 uur. En dan kon die mevrouw natuurlijk best een klantvriendelijk en servicegericht bedoelde stem opzetten dat er over maar tien minuten al een trein ging vertrekken, als de trein van 22:50 uur pas om 23:00 uur vertrok, dan had hij dus gewoon tien minuten vertraging. Tenminste.. zó dacht de man erover. Het gáf verder niet, vond hij ook, het kon altijd gebeuren en het was vast een hele organisatie, al die treinen, maar je moest de dingen wél bij hun naam blijven noemen. Er níet een beetje eufemistisch omheen gaan zitten draaien alsof het daar allemaal  minder erg van werd. En het werd er ook zeker niet beter op toen om 22:55 uur nogmaals, en al even klantvriendelijk, werd omgeroepen dat de trein van 22:50 uur over óngeveer tien minuten zou vertrekken. En om 23:00 uur nóg een keer. Het zou verdomme de eerste keer niet zijn, begon de man het nu ook een beetje koud te krijgen, dat er zo een hele trein door zijn neus werd geboord. En de volgende trein dus gewoon de zogenaamd niet vertraagde vorige was. Mopperend stapte hij ruim een kwartier te laat zijn trein naar huis in, monkelend liep hij door de gangpaden op zoek naar een geschikte zitplaats. En dát viel nog niet mee. Híer zat een onderuitgezakte lamzak met zijn vieze laarzen op de bank, dáár zat een luidruchtige blonde zonder adempauzes in haar telefoontje te kakelen, verderop werd de coupé van voor naar achter gevuld met doordringend ipod geschetter en óveral was het één grote smeerboel. Overal lagen verfrommelde, vertrappelde en beduimelde krantjes verspreid, stonden half leeggedronken en omgevallen blikjes frisdrank, kleine wijnflesjes met plastic bekertjes in de eerste klas, half leeggevreten enorme zakken junkfood, etensresten, mandarijnenschillen.. troep! Je voeten kleefden met iedere stap aan de vloer en de stoelen zaten onder de kauwgumresten en andere viezigheid. En zijn ergernis over de vertraging zakte al snel. Hij begreep het eigenlijk opeens wel. Het was een wonder dat er überhaupt nog treinen reden. Met zúlke klanten als koning was de mán er in elk geval al láng mee opgehouden.

14-12-08

Op de wip
Vier uur, was het pas. Ja, in de nacht, welteverstaan. De man zag dat omdat hij zo'n beetje wakker was geworden, ergens van, en nu alweer een tijdje niet meer terug in slaap kwam. Flarden van gedachten dwarrelden door zijn hoofd. Plannen voor morgen en volgende week kwamen gestadig langs. Dingen die hij niet mocht vergeten, die hij nog wilde doen. Aanzetten tot goede ideeën, of slechte ideeën, en nog zo het één en ander. Zoals dat dan gaat, op dat uur. Wat hij ook probeerde, de man slaagde er niet in het malen te stoppen zodat hij weer rustig kon slapen. Zuchtend en steunend en blazend woelde hij zich van zijn ene op zijn andere zij, en weer terug op zijn rug. De ergernis ging een woordje meespreken, wat de zaak er niet beter op maakte, en steeds minder lukte het hem zich ook maar een beetje te ontspannen. Naast hem lag zijn vrouw, in diepe slaap verzonken. Op zoek naar rust en vrede vleide de man zich tegen haar aan, in haar vertrouwde warmte. Sloeg zijn arm om haar heen. En terwijl hij zijn vrouw zo knus tegen zich aan voelde, haar zachte lijf, haar lieve rondingen, bedacht hij wat de beste manier zou zijn om weer lekker ontspannen in slaap te vallen. Als vanzelf kwam de oplossing bij hem op. Hij dacht alleen niet dat zijn vrouw het erg op prijs zou stellen wanneer hij haar daar wakker voor zou maken. Hij wist het eigenlijk wel zeker ook. Maar nu ook het beest in hem gewekt was, lag hij wakkerder dan ooit. Hoe hij ook wendde of keerde, het gewekte beest lag hem in de weg. En het zou nog vier uur duren vóór het zondagochtend was.

7-12-08

Toontje Lager
Oh leuk, had de man nog geantwoord toen zijn vrouw hem verklapte wat zij voor hun jongens had gekocht, als sinterklaascadeautje. Vooruitlopend op de cd-spelertjes die de man zelf in gedachten had, was dat een verzamel-cdtje van Doemaar geweest en dat vonden zijn jongens inderdaad wel geinige liedjes, van Doemaar, met al dat rettette en oelalalalala. Op het heerlijk avondje bleek echter al gauw dat zijn vrouw destijds waarschijnlijk pas met De Bom en Doris Day was ingestapt, in de Doemaargekte, want zij had gekozen voor een cd met het vroege werk. De jonge jaren van Doemaar. Met onder meer het onvergetelijke succesnummer: Wees Niet Bang Voor Mijn Lul. En een succesnummer werd het natuurlijk meteen opnieuw, dat kon je gerust aan jongetjes van negen en tien overlaten, en het schalde al de hele dag door het huis: Wees niet bang voor mijn lul, wat is dat voor flauwekul? Al is het soms een stijve pik, hij is net zo lief als ik! En al wilde de man heus wel inzien dat dit in de toekomst een waardevol advies kon zijn, toen hij merkte dat zijn jongens het refreintje nu al tamelijk gedachteloos mee konden zingen begon hij zich toch voorzichtig wat preutse zorgen te maken over hoe dat morgen op school zou gaan. En wenste hij dat zijn vrouw zich in het verleden wat meer in de geschiedenis van de nederlandse popmuziek had verdiept.

6-12-08

Dank u, Sinterklaasje
Het geloof in Sinterklaas balanceerde dit jaar op het randje, meende de man toch zo en af toe aan zijn jongens te kunnen zien. Pieten en Klazen werden de laatste tijd opeens met een lichte frons en wantrouwige ogen bekeken en hoefden zeker niet op voorhand meer te rekenen op het argeloos en onvoorwaardelijk adoreren van voorheen. Zijn jongste zoon bijvoorbeeld, in vorige jaren toch vaak nog maar nét op tijd vlák voor eerste kerstdag uit zijn pietenvermomming gepraat, hoefde zo’n te haastig geschminkte Piet die zich er verder ook met een zakkig Jantje van Leiden vanaf maakte heus niet perse een hand te geven. Liet hij zijn verbaasde vader met een stoer schouderophalen weten. En voor de onverstaanbaar naast de microfoon mompelende Sinterklaas op school, die zijn baard zo te horen voor de zekerheid ook stevig tussen zijn tanden hield geklemd, gingen zijn jongens dus écht niet braaf uit volle borst met de kleintjes mee zitten zingen. Doei! Zijn oudste had tenslotte ook niet voor niks zélf een surprise in elkaar zitten knutselen, voor zijn klasgenoot. En de blik die hij per ongeluk op de verknipte kartonnen dozen en kokers van weer een heel andere surprise liet vallen, probeerde hij weliswaar beleefd neutraal te houden, maar was weldegelijk veelbetekenend te noemen. Dus zijn vrouw en de man hadden zich er maar alvast bij neergelegd dat dit het laatste jaar was en besloten dáár dan maar extra van te genieten. En och, zó erg was dat natuurlijk niet want met negen en tien was het misschien ook wel eens tijd om ze uit de droom te helpen. Misschien was dat zelfs wel beter, besloten ze eensgezind verstandig. Maar nu was het cadeau dat de man voor zijn jongens in de zak had gestopt, een draagbaar cd-spelertje voor in hun nieuwe kamertjes, zó’n schot in de roos dat de zaken er opeens weer heel anders voor leken te staan. Want, jubelde zijn oudste met bijna vochtige ogen, dít was niet zómaar een cadeau! Dít kreeg je dus nóóit van je vader of je moeder! Dit kreeg je alléén van Sinterklaas!

5-12-08

Wat?
En dan had de man ook nog zoiets als wat de laatste tijd een nahuwelijk werd genoemd. In het belang van hun gezamenlijke dochter waren de man en zijn ex-vrouw altijd goed met elkaar om blijven gaan, zoals dat heette. Hadden ze beslissingen gezamenlijk en in goed overleg genomen en betaald. Hadden ze samen, soms wel met z'n vieren trouwens, ouderavonden, zwemlessen, voorstellingen, uitvoeringen, diploma-uitreikingen en open middagen bezocht en afgelopen en uitgezeten. Waren ze vaste gasten geweest op elkaars verjaardagen, feestjes en jubilea. En vierden ze samen Sinterklaas. Wat ooit ook heus wel een verstandig, opvoedkundig verantwoord idee was, waarmee voorkomen werd dat hun arme dochter zou worden overladen met veel te veel cadeaus van twee elkaar de gunst van de kleine meid beconcurrerende Sinterklazen, zonder dat papa of mama het felbegeerde kinderfeest een jaartje hoefden overslaan. En omdat er in de loop der jaren aan beide kanten nieuwe kinderen waren bijgekomen die het geloof van hun steeds ouder wordende halfzus hadden overgenomen, was dat stilletjesaan een traditie geworden waar de man, ook omdat hij zag dat zijn dochter het er met de jaren alleen maar leuker op vond worden, niet aan durfde tornen. Hoewel hij het, de kleine meid inmiddels tweeëntwintig, eigenlijk toch wel een beetje een gedoe vond geworden. Want alwéér had hij dit jaar het lootje van zijn ex-vrouw getrokken. De afgelopen goedbedoelde jaren had hij al méér surprises en gedichten voor haar gemaakt dan zijn héle huwelijk plús verkeringstijd bij elkaar! Had hij zichzelf maar getrokken! Voor zichzelf had hij wel een surprise geweten.