31-10-08

Proost
De herfstvakantie hadden zijn vrouw en de man bijzonder goed besteed. Een weekendje weg met zijn tweeën, om te beginnen.. wanneer gebeurde dat nou nog? Een paar daagjes weg met z'n allen ook. Met de boot naar een eiland, prachtig weer, de zon, en louter goede humeuren. Lekker eten en drinken en uitwaaien, bijkletsen, lachen, hand in hand.. eensgezinde gezelligheid alom. En de liefde, natuurlijk, de liefde. Zo waren ze dus weer eens een heerlijk weekje aan elkaar toegekomen, zogezegd. Niet dat het nou allemaal kommer en kwel was hoor, normaalgesproken, in huize de man en zijn vrouw, maar ja.. het dagelijks leven hè? Dat raasde maar aan je voorbij en nam al je tijd in beslag en voor je het wist was het alweer een maand later of erger nog en had je het met de vrouw van je leven alleen maar over de boodschappen, het huishoudgeld en de afwas gehad en wie de kinderen vanavond naar bed bracht. Nu zat de eerste week na de herfstvakantie er bijvoorbeeld alweer op en het was elke avond wel wat geweest. Er had zelfs een oppas aan te pas moeten komen. Ze zagen elkaar alleen als ze nog niet helemaal wakker waren of alweer bijna sliepen. Gelukkig was het nu weer vrijdag, had de man gedacht, en waren ze allebei thuis. De jongens waren terug van zwemles en lagen net in bed en niemand hoefde vroeg op. De rest van de avond lag voor ze, open, oningevuld.. hij schonk vast een borreltje in, voor de gezelligheid. Maar zijn vrouw had inmiddels ontdekt dat Sleepless in Seattle op tv was. Én Pretty Woman. Dus de man nam zijn eenzaam borreltje maar mee naar boven. Tegen zóveel romantiek kon hij niet op.

29-10-08

Oostindisch
Enige tijd geleden hadden vooral zijn vrouw maar ook de man zich aangesloten bij zo'n typisch nederlands artikel 19 buurtcomité dat zich in dit geval natuurlijk geheel terecht keerde tegen de plannen om op het speelterrein van hun jongens een nieuwbouwwijk te bouwen. Slootjes te dempen, bomen te kappen en struikgewas te slechten en te vervangen door vinexvilla's voor tweeverdieners die nooit thuis waren, met oprijlanen voor veel te grote auto's, garages en carports en designertuinen met zwart grint en drie vierkante marmeren plantenbakken met mishandelde boompjes. Zijn vrouw en de man waren daarop tegen. Op die plannen. Zij lieten de slootjes en de bomen en het struikgewas liever de slootjes, de bomen en het struikgewas. Daar hád je tenminste wat aan. En zijn vrouw had gedacht dat het zou helpen om zich bij het buurtcomité aan te sluiten. Om van zich te laten horen. De man dacht dat misschien ook wel, maar hij had er óók een beetje een hard hoofd in. Dat dat zou helpen. Maar goed, hij deed wat hij kon. Zo had hij dan ook eens twee vergaderingen bijgewoond, op avonden dat zijn vrouw niet kon. En sindsdien, dat zou je altijd zien, kwamen de actiemailtjes en de notulen en de conceptbrieven alléén nog maar naar hém, brieste zijn vrouw verontwaardigd. Wat wás het toch ook een mánnenwereld! Stuurde je één keer je man naar een vergadering, werd je meteen afgeserveerd, als vrouw. Vanavond was er wéér een vergadering, de zoveelste op rij. Dat de mán daar zeker wel weer heen zou gaan! Had zijn vrouw er zélf duidelijk niet al teveel zin in. Maar de man keek wel uit. Straks werd hij nog voor een seksistisch zwijn aangezien! Huu! Neeee, híj zou de afwas wel doen.

21-10-08

Meuk
Nu de spotlights dus weer even gedoofd waren probeerde de man, tussen de herfstvakantie, de weekendjes weg en de uitstapjes met vrouw en kinderen door, zijn verbouwing weer een beetje op gang te krijgen. Hard nodig, was dat. Tjongejonge. Twee jaar al was het droomhuis nu in hun bezit, en nog altijd waren er maar héél weinig plekjes aan te wijzen die echt helemaal klaar en af waren. Wel waren er alweer een behoorlijk aantal plekjes aan te wijzen die aanvankelijk klaar en af waren geweest, maar waar nu eigenlijk toch ook wel eens wat aan gedaan moest worden. Tja, een eigen huis.. af was het nooit. Maar daar liet de man zich deze dagen dus niet door ontmoedigen. En hij was begonnen de zolder te reorganiseren om vervolgens de bovenverdieping leeg te ruimen zodat hij daar de jongenskamers tijdelijk een beetje provisorisch en cosmetisch op kon knappen om daarna de begane grond helemaal tiptop in orde te maken alvorens de bovenverdieping grondig en definitief aan te pakken. En zo liep hij nu alweer ruim twee dagen met loodzware en verzakkende verhuisdozen te sjouwen en te schuiven en te stapelen. Trap op en trap af te slepen. Dozen, kratten, zakken en tassen waarvan het gros al zeker tien jaar niet vaker open was geweest dan rond de drie verhuizingen die ze hadden meegemaakt. Om te kijken wat er ook alweer in zat. Maar dat deed de man deze dagen al niet eens meer. Hij probeerde de klus te klaren zonder zich af te vragen waar hij eigenlijk mee bezig was. En waarom.

14-10-08

Gewoon gebleven
Het waren opwindende weken geweest, de afgelopen weken. In aula's, gymzalen en klaslokalen, op grote en kleine podia en in volle zalen had de man weer eens in de schijnwerpers gestaan. In de spotlights. Had hij applaus gekregen en enthousiaste reacties. Complimenten. Schouderklopjes. Bewondering. De lachers op zijn hand. Maar nu was dat allemaal weer eventjes afgelopen. Het doek was gevallen, het licht was gedoofd. Het applaus verstomd. Was het tijd om terug te keren naar zijn verwaarloosde huishouden. De potten en de pannen. En, oh ja.. zijn verbouwing natuurlijk.

10-10-08

1 - 0
Van de man hadden zijn jongens het zeker niet, maar de laatste tijd waren ze opeens hevig aan het voetballen geslagen. Pap! We gaan voetballen! Toeterde het 's middags na school door de gang en wég waren ze al, met de bal onder een arm naar hun vriendjes op het veldje. Stoere verhalen aan tafel over vet gave goals en slidings en andere keiharde ballen. Geschaafde en bepleisterde knieën werden gekoesterd als zwaarbevochten jachttrofeeën. 's Ochtends, voor de zoemer ging, werd er op het schoolplein meestal ook nog wel even een balletje meegetrapt en als de man ze 's middags om half drie af kwam halen hoefde hij ze tegenwoordig niet meer overal en nergens te zoeken want dan liepen ze óók alweer lang en breed driftig in een kluitje heen en weer te rennen. Als ze hun éigen sport zat waren, riepen ze steeds vaker en hoopvol in koor, dan wilden ze wel op voetbal. Wat de man dan maar telkens beantwoordde met een zo vaag mogelijk gehouden gebrom en gemompel dat niet als al te bemoedigend kon worden opgevat, maar ook zeker niet als het uitdrukkelijk 'nee' dat het jongensverlangen alleen maar sterker zou doen oplaaien. Want de man moest er niet aan dénken zich voortaan ieder weekend op een on christel ijk tijdstip in de kou langs een voetbalveld twee keer drie kwartier aan het overspannen geschreeuw en gedram van de andere vaders te moeten gaan staan ergeren. Maar vanmiddag, in het onverwachte zonnetje op het schoolplein, vond papa het wel leuk om nog even te blijven kijken, naar zijn oudste zoon, die zich bovendien onbespied waande omdat ze zojuist hadden afgesproken dat hij straks wel alleen naar huis zou fietsen zodat hij nu nog even kon blijven voetballen. En zo stond hij dan te kijken van het zelfvertrouwen waarmee zijn jongen zich in de strijd wierp. Corners en inworpen voor zichzelf opeiste, verhitte aanwijzingen over het veld riep en in alle mogelijke situaties met volle overtuiging precies de juiste armgebaren, houdingen, bewegingen en gezichtsuitdrukkingen produceerde. En al wist hij verder geen bal fatsoenlijk te raken, kon de man ook na tien minuten nog niet precies vertellen bij welk team zijn jongen nou hoorde.. papa was trots op zijn zoon. En hij had nog nooit zo'n mooie wedstrijd gezien.

5-10-08

Tssk
De man zat in de trein. Op weg naar het één of ander. Alwéér iets nieuws en opwindends waarschijnlijk, zoals dat de laatste tijd ging. Joehoe! De wielen op het spoor, zijn boek, de regen op de ruit.. wie deed hem wat? Dat zijn kortingkaart verlopen was, waar de conducteur hem dan wat narrig op wees, leek hem zelf geen ál te groot probleem. Hij had thuis immers een nieuwe liggen, keurig betaald en al, die hij alleen maar vergeten was bij zich te steken. Wuifde hij de conducteur achteloos gerust. Net iets té achteloos waarschijnlijk want de conducteur constateerde nóg narriger dan voorheen en op licht vermanende toon dat de man nu dus éigenlijk zónder geldig vervoersbewijs in de trein zat. Zíjn trein! Nog wel! Voor het eerst bekeek de man de conducteur eens goed. Hij schatte hem op een jaar of twaalf, dertien. Hooguit veertien. Met het dons nog op de kaken en zijn haar zorgvuldig door de war gegeld. En hij verdomde het ten ene male die snotneus een beetje te gaan zitten bedanken voor zijn zogenaamde coulance. Wat dacht zo’n jongen wel?! Al was de man zich er natuurlijk ook wel van bewust dat hij zich met deze gedachtengang weer eens serieus kandidaat stelde voor de categorie bejaarde ouwe zakken.

4-10-08

Terug
Druk, had hij het gehad, de laatste weken, de man. En níet met het huishouden, zoals aan zijn huis trouwens ook duidelijk was te zien. In korte tijd was hij tot over zijn oren opnieuw terechtgekomen in zijn oude passie: kindertheater. Niet dat hij daar nou zo goed in was hoor, haastte hij zich maar meteen daaraan toe te voegen, maar hij vond het wél érg leuk om te doen. En deze week was dat dan tot een voorlopig hoogtepunt gekomen met een zestal voorstellingen in toch eigenlijk best wel een grote zaal in het noorden van het land. Zes keer tot aan de nok toe volgestouwd met in totaal zestienhonderd kinderen. Niet in de laatste plaats zijn eigen. Glimmend van trots en plaatsvervangend zenuwachtig hadden zijn jongens zich rond laten leiden door het dekor en de kleedkamers. Volop genietend hadden ze hun vader in zijn element en de volgspot gezien. Waren ze na afloop juichend in zijn armen gesprongen om hem te feliciteren. En toen de man die avond thuis kwam, stuiterend van geluk en adrenaline, lag er ook nog een briefje op tafel. Van zijn jongste zoon: Papa, ik ben trots op je. En nou ging hij heus niet beweren dat hij het dáár allemaal om gedaan had want daarvoor had hij zelf véél te veel genoten van de spotlights, het applaus, de lach, het spelen, de kleedkamerlol en het groepsgevoel. Maar het maakte het allemaal wél nóg leuker natuurlijk.