vdtdseptember2004

het bewijs
weblog van een huisvader
......................

uit het dagelijks archief:
september 2004

woensdag 29
Henk
"Eerst maakte ik dit tafeltje voor mijn vader, zei het jongetje. De man gaf timmerles op woensdagochtend, op de school van zijn jongens. "Maar nu maak ik het voor mijn moeder". "Heb je dan ruzie met je vader?", vroeg de man, niet voorbereid op het antwoord. Want de vader van het jongetje was vorige week overleden. De man was geschokt. Zo kon het dus ook. En hij schaamde zich diep voor zijn pietluttig gesomber.

dinsdag 28
Spleen
In een poging zijn plotseling weer opgestoken, op niets gebaseerde onvrede met het bestaan te bestrijden, had de man besloten maar eens een flinke avondwandeling te maken. Dus daar liep hij dan, in het donker. In een beginnend regenbuitje. Langs verlichte huiskamers waar mensen gezellig op de bank, met elkaar of de tv, een boek of bezigheden net iets vaker simpelweg gelukkig zaten te wezen. En de man dacht dat hij dit misschien toch niet zo goed aanpakte.

maandag 27
Zwaar
Toen de man vanmorgen onder donkergrijze luchten de straat weer infietste, terug van zijn jongens naar school, en zag dat de vuilnisman al geweest was, hij dus zó vroeg al te laat was om zijn zakken nog buiten te zetten, zakte de moed hem zwaar en diep in de schoenen. Als dát zelfs al niet lukte, wat moest het dan nog worden vandaag? Deze week? Dit leven?

woensdag 22
Begin
Druipend van de regen kwam de man thuis. En dan móest hij nog boodschappen doen. Gedver. Nóg een keer door de regen fietsen zeker? En dan met z'n natte kloffie langs de schappen lopen soppen, dacht het niet. In regenpak aan komen tuttebellen, ook al geen optie. Met de paraplu en lopend dan maar? Dat werd dan wel een heel gesjouw op de terugweg, ook al geen vrolijk vooruitzicht. Tenzij hij met die ouwewijven boodschappentas op wielen ging natuurlijk, die hij zo verafschuwde. Wat een leven.

dinsdag 21
Tips voor doe-het-zelvers, deel 51
Tip 86
Wanneer u, vanuit het vlijtig besef dat hoe harder en vaker en langer u aan uw keuken werkt hoe eerder deze klaar is en daarmee uw hele huis, besluit uw vrije middag maar liever te besteden aan verf afbranden dan met uw gezin op pad te gaan voor nieuwe kinderschoenen, en binnen drie minuten knapt uw dure authentieke ruitje van de hitte, twee keer, met hele lange barsten van linksonder naar rechtsboven, ervaart u dat dan niet een beetje verongelijkt als ondankbaar. Want van wie had u dankbaarheid verwacht? En waarvoor?

maandag 20
Dun laagje
Er moet vandaag iemand met de beste bedoelingen mee op pad zijn gegaan. Maandag tenslotte. Iemand die nou eindelijk de zolder of het schuurtje eens had opgeruimd, een kast had uitgemest, de kelder leeggehaald, en dus toch ook het idee moet hebben gehad dat je daar iets mee moest, met een zakvol lege batterijen, een paar blikken ingedroogde verf en een literfles afgewerkte terpentine. Iemand die dat dus niet maar gewoon in de vuilniszak kiept. En door het afvoerputje. Iemand is daar de straat mee opgegaan, door weer en wind, alles keurig in een doos, om dat fatsoenlijk ergens aan te bieden. Bij de chemokar, op het plein. Iemand is er toen, na een klein wandelingetje met een best nog zware doos, op het plein pas achter gekomen dat die chemohalte er helemaal niet meer is. Opgeheven. Zelfs het paaltje staat er niet meer, met dat batterijenbakje. Alleen een grote gele langgeleden opgedroogde plas verf bewijst dat het hier dus wel geweest moet zijn. Dat iemand zich wat dat betreft niet vergiste. Zeg maar. En iemand heeft toen besloten dat het uiteindelijk tóch een daad van fatsoen was zijn doos met batterijen, verf en terpentine daar achter te laten. Dat hij het tenslotte niet maar gewoon in de vuilniszak had gekiept. En door het afvoerputje. Dus nu staat daar, op het plein, aan de stoeprand, een doos met een zakvol lege batterijen, wat blikken ingedroogde verf en een literfles afgewerkte terpentine. De bedoeling was goed.

zondag 19
Dijn
Wat aan het geluk van zijn vrouw en de man nog een beetje ontbrak was een tuin. Of anders een tuintje, desnoods. Een klein lapje grond met een boom en een bank en een schuurtje in de zon. Achter de openslaande deuren van het huis. Ze hadden nu dan wel voor het tweede jaar een seizoenstuintje gehad, op zeven minuten fietsen afstand, maar ja, dat was op zeven minuten fietsen afstand. En niet achter het huis. Vandaar dat zijn vrouw en de man hun verlekkerd oog nog wel eens op andere huizen lieten vallen, af en toe. In het echt of op internet. Het huis van twee deuren verder bijvoorbeeld, stond al een tijdje leeg. Dat was nou net iets voor hun, dachten ze, en waagden er uiteindelijk een telefoontje aan. Een vergeefs telefoontje, jammer genoeg. En door het keukenraam, dat hij dan toch maar stond te schilderen, hoorde en zag de man vandaag hoe de nieuwe buren, van twee huizen verderop, in hun tuin aan het werk waren getogen. Met groot en luidruchtig enthousiasme. De tuin van zijn vrouw en de man. Hij had nog geen kennis met ze gemaakt, maar de man vond ze nu al niet aardig.

zaterdag 18
Tips voor doe-het-zelvers, deel 50
Tip 85
Wanneer u dan eindelijk eindelijk eindelijk, uw weerzin overwonnen, aan het wel zeer lang uitgestelde laatste grote projekt van uw verbouwing, de keuken, bent begonnen, op een zaterdagochtend als deze; u voor het eerst weer sinds lange tijd trappetje op trappetje af met hamer en schroevedraaier in de weer bent, met plamuurmes en schuurpapier, de potten en pannen zolang maar afgedekt met lappen en oude kranten; en u merkt dat u er eigenlijk wel weer lol in heeft, dat u eigenlijk wel weer met plezier en overgave staat te klussen, stelt u zich dan niet meteen de met schuldgevoel beladen vraag: waarom ben ik hier nou niet éérder aan begonnen, dan was het al kláár geweest. Schuldgevoel is zinloos en leidt tot niets dan ellende. Kommer en depressie. U bént nou eenmaal niet eerder begonnen. U bent vandáág begonnen. En dat is mooi genoeg. Wees liever trots op uzelf. Bovendien, wanneer u wel eerder was begonnen en nu al helemaal klaar, dan stond u nu toch niet zo lekker te klussen.

vrijdag 17
Lekdijk-West

dinsdag 14
Heen
Ja, maar jij bent ook al 45, smaalde zijn vrouw liefdevol over tafel. Over het één of ander. En de man twijfelde. Was hij nou al 45? En tegen de tijd dat hij er achter was dat dat nog niet zo was, wist hij ook dat het dus nog veel erger was.

zondag 12
Herfstig
We waren er vanmiddag met het gezin op uitgetrokken voor een boswandeling toen we op een pad vol beukennootjes stuitten. Of zijn het beukenootjes? In elk geval, we stuitten erop en er waren er heel wat bij die je kon eten. Dat heb je niet vaak. Bijna nooit, eigenlijk, want ik wist onmiddellijk waar en wanneer ik voor het laatst beukenootjes had gegeten. Weet je het nog?, vroeg ik mijn vrouw, want met haar was het geweest. Weet je het nog? Op dat fietspad naar de zee? We hadden net verkering. Hoopvol keek ik haar aan, maar de blik van herkenning bleef uit. Dat weet ik niet meer hoor, zei ze dan ook, en ik snap niet dat jij het nog wel weet. Waarmee maar weer eens bewezen is dat dat superieure gevoel voor romantiek, waar de dames zich nogal eens op voor laten staan, in tijdschriften en kranten, dat dat allemaal bluf is. En beukenootjes, maar dat is dan weer wat anders, zijn eigenlijk helemaal niet zo lekker.

zaterdag 11
80
In een vlaag van werklust had de man vanmiddag afgerekend met een jaren oude ergernis, namelijk dat zijn pick-up zó onhandig hoog en ver weg in het donker stond dat je er eigenlijk geen plaat meer op kon draaien. De hele middag had hij besteed aan het leeghalen en opnieuw inrichten van de kast waar de muziekinstallatie in stond, en nu stond zijn pick-up weer waar hij eigenlijk hoorde: ter hoogte van het middenrif, even onder het hart. Precies hoog genoeg. De hele verdere dag en avond draaide hij zijn lp's. Zijn jonge jaren vulden de kamer. Joe Jackson, The Jam, John Hiatt. En bij elke nieuwe plaat die hij opzette, hervoelde hij weer even in het klein die enorme sensatie van toen, hoe goed hij het toen had gevonden, zijn muziek. Een nogal eenzaam genoegen, was het. Zijn vrouw en zijn dochter keken hem welwillend glazig aan, maar hadden geen idee waar hij het nou weer over had.

vrijdag 10
Cliché #27a
Na alweer een dag tot de rand gevuld met het gebruikelijke, steeds weer terugkerende en dus volslagen zinloze gemopper van schiet nou eens op en eet nou eens door en zit niet zo te knoeien, sta nou eens stil en schreeuw niet zo en zit elkaar niet te pesten, en houd je handen thuis, vraagt papa zich wel eens af of hij wel genoeg van ze geniet. Van zijn jongens. 's Avonds, in het donker, doet hij dat. Aan hun bed. Als ze liggen te slapen, als twee blonde engeltjes. En hij in alle rust even van ze kan genieten.

dinsdag 7
Tot gauw?
Gisteren dacht papa nog dat zijn jongste kleuter een grapje maakte, daar hield hij namelijk nogal van. Maar vanmorgen deed hij het weer. Papa werd vastberaden tegengehouden op de drempel van de klas. Mee naar binnen, okay, dat mocht dan nog wel, maar een kusje wilde hij liever alleen op de gang. Want dáár werd hij om uitgelachen. Door zijn vrienden. Die allemaal door een ouder en onverschillig zusje of broertje naar binnen werden geduwd. Beteuterd ging papa door de knieën, voor zijn kusje, en nam afscheid van zijn zoon. En van de goeie ouwe tijd.

maandag 6
Wolk 9
Dat het vreemd kon lopen, in het bestaan, wie zou het ontkennen? De man niet. Zomaar kon het een wissel nemen en lag je in plaats van in de wolken met bokkige ruggen naast en tegenover elkaar in bed voor een lange en ongeslapen nacht. Iets onuitgesprokens in het midden. Met zwaar gemoed de maandag in. Die er niet beter van werd. Zoals niets er beter van werd.

zondag 5
Uit
Met zijn muzikale vrienden had de man vandaag op het podium gestaan van een goed gevulde schouwburg. Zijn duet gezongen op welhaast gewijde grond. In gewijde spotlights. En hoewel hij op het terrasje na afloop gewoon weer heel aards minstens een kwartier moest wachten voordat het meisje van dienst zich verwaardigde hem als allerlaatste op te merken, reed hij toch buitengewoon tevreden met het leven weer naar huis.

donderdag 2
Tips voor doe-het-zelvers, deel 49
Tip 84
Wanneer u zo'n beetje voorzichtig tegen het laatste grote projekt van uw verbouwing zit aan te hikken, op zoek naar de motivatie, en het lef er dan eindelijk aan te beginnen, is het beslist zéér onverstandig tegelijkertijd het verlangen naar een groter huis met een tuin te gaan voeden, met verlekkerde wandelingetjes door leuke buurtjes en veelvuldig Fundabezoek. Dáár is de door u gezochte motivatie in elk geval níet te vinden. Vertelt u dit ook aan uw vrouw, zij zal u begrijpen.

woensdag 1
Tips voor doe-het-zelvers, deel 48
Tip 83
Hoewel het begrijpelijk is dat u er tegenop ziet aan het sluitstuk van uw verbouwing te beginnen, afgezien van een waslijst kleinere klusjes en dingetjes die nog moeten gebeuren het laatste grote projekt: de keuken, is het misschien wel verstandig, wanneer u uw vrouw nu al voor de tweede keer in korte tijd wat afwezig zuchtend boven de instantkeukenkastjes van de Ikeagids aantreft, dit signaal serieus te nemen. Voor u het weet staat er een vakman in uw huis en dat, dat weet u maar al te goed, dat moet u niet hebben. Het is dus tijd voor aktie. Weest u daarbij niet al te kritisch of veeleisend en begin met een kleiner klusje, om de zaak in gang te zetten. In beweging te krijgen. Uzelf over de drempel te helpen. U moet zich zeker niet af gaan vragen of het ophangen van de lampen boven de eettafel in de kamer nou wel zo veel zoden aan de dijk zet, in de keuken. Het gaat tenslotte om de intentie. En je weet maar nooit, hoe een koe een haas vangt.