vrijdag 27
Loslaten
Toen papa zijn kleuter vanmorgen zomaar uit zichzelf geheel vertrouwd tegen zijn meester op zag kruipen, dag pap, voelde hij heel even een heel klein prikje. Jaloezie. Jawel. Die meester.. met zíjn zoon! Héél even maar hoor. En maar een héél klein prikje. Daarna was hij weer gewoon extra blij dat hij juist voor deze school had gekozen. Al had hij er vanmorgen dan weer door de regen heen en van terug moeten fietsen. Met ook nog een lekke band.

donderdag 26
In het pak
Dat het er een keer van moest komen stond vast, dus dan blijkbaar maar vandaag. Geheel in kleurig regenpak gehesen en gesnoerd beklommen wij vanochtend de fiets, gelaten dan wel uitgelaten, voor de eerste van een waarschijnlijk in rap tempo langer wordende reeks van natte overtochten naar en van school. De jongens kon het niet schelen, die vonden al die extra activiteit zo op de vroege ochtend wel interessant en waren bovendien in de regenwolken dat ze nou eindelijk hun nieuwe regenpakken, met een echte regenbroek, eens aanmochten. Gelukkig regent het 'ns een keer, hè pap? En ach, eerlijk gezegd, het viel eigenlijk wel mee. Ja, het ziet er bespottelijk uit natuurlijk, dat weet ik wel, zo'n becapuchonde veertiger, met twee kindjes op de fiets, door de stromende regen, met z'n beregende bril. De idealist. Maar toch nog niet half zo bespottelijk als al die mensen die ook deze ochtend weer ieder in hun eigen auto hun individuele bewegingsvrijheid zitten te vieren, in lange agressieve rijen, zich verbeten op zitten vreten dat ze maar niet vooruit komen, net als gisteren. En het heeft dus ook wel iets, zo in het pak door de regen. Zoiets oud-hollands, iets flinks. Iets van je niet laten kisten. Nee, laat maar komen die herfst. Ik kan hem denk ik wel hebben. Als het morgen maar weer droog is.

dinsdag 24
Geen idee
Waarom was het toch, vroeg de man zich opstandig af, dat wanneer hij in een energieke bui besloot zijn nieuwe mappen en ordners en plankruimte in zijn werkhoekje in gebruik te gaan nemen, de enorme stapels op zijn buro op te ruimen, uit te mesten en eindelijk te ordenen, zijn veel te volgepropte kast geheel opnieuw en veel handiger in te richten, vol goede moed en de blik op de toekomst, hij binnen de kortste keren door het vele verleden werd ingehaald en mee de weemoedigheid in werd gesleurd? Hoe kwam het dat waar anderen vertederd en ontroerd die oude foto's weer eens in handen hadden, vrolijk verrast dat vergeelde krantenknipsel weer eens lazen, tevreden spinnend de goeie ouwe tijd nog eens doornamen, hij altijd in melancholische bespiegelingen over voorbije tijden, gemiste kansen en vergane glorie verzeild raakte?

zaterdag 21
Valt niet mee
Het was wel hard gegaan met het snoep van de jongens, deze week, nadat de man had besloten dat nu zijn verbouwing zo'n beetje achter de rug was, het maar weer eens afgelopen moest zijn met het dagelijkse biertje, het dagelijkse wijntje, de dagelijkse borrel.

donderdag 19
Lekker opgeschoten
In de tijd dat zijn twee jongens vol geïnspireerde ijver twee enorme lappen papier, ik maak een méér pap, en zichzelf, ik maak óók een méér pap, tot aan hun ellebogen in de vingerverf hadden gewerkt, alle potjes leeggeschept en alle laatste restjes uitgesmeerd hadden, blauw aan hun kin, groen aan hun stoel, rood aan de tafel, bruin overal, had papa toch maar weer mooi drie overhemden gestreken.

woensdag 18
Echte jongens
Dan kan papa nog zo hard mopperen, fietsend door het verkeer, op al die auto's motors brommers, het gemotoriseerd verkeer, en zijn peuter en zijn kleuter mopperen als dat zo uitkomt ook heus wel dapper met hem mee: een scooter, daar hebben we ook zo'n verschrikkelijke hekel aan hè, pap?, als er een supere auto langskomt, of een werkauto, of een Smart, stroomt ze toch gewoon jongetjesbloed door de aderen en kan papa zijn fiets soms maar nauwelijks in bedwang houden van de enthousiaste bochten waarin ze zich wringen om al dat moois zo goed en zo lang mogelijk te zien.

dinsdag 17
Weer niet gelukt
Zit de man weer eens in zijn atelier, laat hij zich intimideren door alle mogelijkheden die daar voor hem openliggen en vertrekt hij zonder ook maar ergens een begin mee te hebben gemaakt mismoedig en met lege handen veel te vroeg weer naar huis.

zondag 15
Hoera Hoera
Op de luidruchtige voorpret van zijn jongens na, papa, we hebben closantjes gebakken, papa, wij gaan jou cadeautjes geven, werd papa vanmorgen volkomen onverwacht zijn bed uitgezongen. Met croissantjes dus. En cadeaux. Onverwacht omdat hij niet jarig was, want dat was twee maanden geleden. Bijna. Maar omdat het toen allemaal niet zo goed uitkwam, verbouwing en zo, vakantie, zouden we dat later nog wel eens vieren. Vandaag dus, bleek vanochtend. Al had papa zich al wel voorzichtig afgevraagd of zijn gezin het misschien vergeten was. Maar het voordeel van zo'n uitgestelde verjaardag is toch wel dat je er geen jaar ouder bij wordt.

vrijdag 13
Lekker, pap
Ik heb iets in mijn schoen, piepte de kleuter vanmorgen, onderaan de trap. Iets in mijn rechterschoen, en hij hield zijn linkervoet omhoog, wat al knap is voor een kleuter, dat hij weet dat er verschil is, alleen maar fout gegokt. Maar papa had weinig tijd voor dat soort knappigheid vanochtend. Papa had een beetje haast, het valt niet mee om twee kleine jongetjes, die nooit haast hebben, 's ochtends vroeg op tijd op school te krijgen. Nou, laat maar weer even kijken dan, knoopte papa met driftige gebaren de schoenveters los die hij net nog ongeduldig vast had staan priegelen, over en langs en door al die lipjes en pipjes en haakjes. Aalbessen. Zijn kleuter had aalbessen in zijn schoen. Die hij gistermiddag nog zo verbazend snel op had gegeten. Een heel trosje, met steeltje en al. Over twintig portiektreden naar beneden platgetrapt en ingewreven. Oh jee, jam, sprak zijn kleuter gevat. Maar het kostte papa niet zoveel moeite te verbergen dat hij dat wel grappig vond.

woensdag 11
De vooruitgang
Ach, als ze eenmaal naar school gaan, wordt het allemaal anders. Dan houd je veel meer tijd voor jezelf over. Werd papa altijd voorgehouden, als hij weleens mopperde. Nou, anders is het allemaal geworden. Dat klopt wel. Want opeens moet papa niet alleen iedere dag om zeven uur opstaan, hij moet ook onmíddellijk in de benen. Kinderen uit bed, op de pot en de wc, aankleden en verluieren, ontbijtje, bekertje melk, boterhammetjes smeren voor mee naar school, tasjes inpakken, schoenen, jassen en húp om acht uur met een ochtendhumeur de ochtendspits in, ver, vér voor de koffie. Maar verder houdt papa tussen het drie keer per dag heen en weer fietsen van en naar peuter- en kleuterschool alleen maar zulke piepkleine stukjes tijd voor zichzelf over dat hij er tot nu toe niks anders mee weet te doen dan de afwas en een beetje stofzuigen. En een kopje koffie.

dinsdag 10
Eens een huisman
Zo, voor het eerst ging papa vandaag, via de kleuterschool, weer een dagje naar zijn atelier. Hij had wel een beetje pijn in zijn rug, van het verbouwen nog, en er moest een hoop opgeruimd worden natuurlijk, dus van het echte scheppen zou waarschijnlijk wel niets terecht komen, maar vandaag was de man weer een dagje kunstenaar. Dat was een beetje wennen. Vandaar misschien dat uitgerekend vandaag de man van de brandveiligheid voor de deur stond, te wachten op iemand met sleutels. En omdat er verder niemand was, liet papa de man er maar in. Gaat u zitten, kopje koffie? gebruikt u melk en suiker? praatje maken, veel luisteren, en goh en oh ja en wat leuk. En wilt u nog een kopje? Tja, papa blíjft natuurlijk de huisman. En een échte kunstenaar hoort ook nog gewoon in bed te liggen, op dit uur van de ochtend.

maandag 9
Gelukkig maar
Wekenlang had de man gesjouwd, getild en gedragen, verschoven en verplaatst. In de moeilijkste en onhandigste houdingen de zwaarste dingen aangepakt en opgehouden, vastgemaakt en losgehaald. Geboord, geschroefd en gehamerd. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Net als een echte man. Geen centje pijn. Na één weekje maar zijn jongens van en naar school gefietst, stoeltje in stoeltje uit en weer terug en opnieuw, verrekt de man van de pijn in zijn rug. Maar als hij zijn kleuter wat uitgebreid begeleidt op zijn eerste dagen naar school, halve daagjes laat wennen, er wat langer bijblijft, zo in het prille begin, zegt men tegen hem dat het maar goed is dat hij geen werk heeft.

zondag 8
Tips voor doe-het-zelvers, deel 45
Tip 78
Vraagt u zich nou níet af of het vreemd is dat u dit eerste weekend na uw werkvakantie, waarin u bijna zonder onderbreking en toch zo goed als zonder morren een onafzienbare lijst van klussen en karweien heeft afgewerkt, het hele weekend zonder zin in wat dan ook uitgeteld en futloos mokkend in een stoel allerlei klusjes en karweitjes ligt uit te stellen. Zonder zin zelfs in het gezinsleven, dat u toch behoorlijk gemist heeft, de afgelopen weken. Dat is niet vreemd. Bovendien vergaat u van de pijn in uw rug. Wat óók niet vreemd is, trouwens, maar wel een mooi excuus. Al heeft u dat dus niet nodig.

donderdag 5
Halfleeg 
Op de terugweg van de peuterschool, waar ik mijn peuter zojuist had gebracht, kwam ik weer langs de kleuterschool, waar mijn oudste zoon een kwartier geleden heel flink uit zichzelf op een stoeltje was gaan zitten, in plaats van op papa's schoot, en heel stoer dag pap had gezegd, met een ferme knuffel, een aai over zijn bol, dag jongen, veel plezier. En daar zag ik hem zomaar staan, onverwacht, mijn eigenste kleine jongen. Buiten aan het spelen. In zijn nieuwe eigen leven. Zonder papa. Voorlopig breng ik hem halve daagjes. Dan kunnen we samen wennen.

woensdag 4
Weer strandweer
Zou hij nog een boek meenemen?, vroeg papa zich af, toen hij de strandspullen voor de tweede keer deze week in één tas probeerde te krijgen. Maar eenmaal met emmer en schepje in het zand aangeland had hij geen spijt van zijn beslissing dat dan maar niet te doen. Want zag zijn jongens daar nou eens heerlijk zitten tutten en prutten en frutten, met water en modder en zand, op hun schriele hurkjes en met het hoogste woord. Zó'n mooi boek moest nog geschreven worden.

Zoals het hoort
Het kan natuurlijk zijn omdat hij zijn vader de laatste weken niet anders in de keuken heeft gezien dan onder de vloer, met de waterleiding in de weer, of stinkende kwasten uitspoelend in de gootsteen, toch bekruipt je als huisman enige twijfel wanneer je oudste zoon, in het zitje voorop, op weg naar de kleuterschool aan je vraagt waarom in die keukens, die ze daar op de hoek verkopen, eigenlijk geen vrouwen staan.

dinsdag 3
Allebei flink
Papa werd behoorlijk gepest, door de meesters en de juffen, toen hij vandaag al voor de twééde keer bijna de hele ochtend met zijn oudste zoon voor het eerst op de kleuterschool was. Loop je hier nou nog als een bezorgde vader door de gang te ijsberen? Kom je soms stage lopen? Nee, deze meneer is een vader, en begeleidt zijn zoon privé. En: weet je wel zéker dat je het ààndurft? toen hij even, even na tienen, zogenaamd een boodschapje ging doen. Maar papa trok zich er niks van aan. Want het was hem toch maar mooi gelukt om zijn kleine man zonder een traan en op zijn gemak, nieuwsgierig in plaats van bang op de kleuterschool achter te laten. Trots was papa. Op zichzelf, een beetje, maar vooral op zijn grote kleine jongen.

maandag 2
Tips voor doe-het-zelvers, deel 44
Tip 77
Wanneer u vaststelt dat het resultaat van uw wekenlange inspanningen, uw tot op de allerlaatste zondagavondse seconde met klussen en karweitjes gevulde zomervakantie en de oorzaak van uw tomeloze vermoeidheid, pijnlijke gewrichten en ledematen: uw nieuwe gang, uw nieuwe hal en slaapkamer er al in zó korte tijd zó vanzelfsprekend uitzien dat het lijkt of het altijd zo is geweest, alsof er niks gebeurd is, wordt u dan niet neerslachtig. Weest u juist tevreden met wat u heeft bereikt. De reden dat het er nú al uitziet of het nooit anders was, is namelijk dat het precies zo is geworden als u altijd al voor ogen had. En uzelf kennende is dat een hele prestatie.

©JosvanVenrooij

» het
 dagelijks
 archief


» het
huismannenpraatjes
archief