vdtdoktober2004

het bewijs
weblog van een huisvader
......................

uit het dagelijks archief:
oktober 2004

vrijdag 8
Straks
Soms staat papa aan het bed van zijn oudste jongen, te kijken naar al dat moois dat daar zo nonchalant ligt uitgestrekt en uitgeteld, tussen knuffels en nieuwe robots, en ziet hij opeens een glimp van de tiener die het straks gaat worden. Een trek in zijn gezicht die de toekomst vast verklapt. Zo zijn er ook foto's waarop iets in zijn houding vertelt van de slungel die eraan komt. Vertederd ziet papa dat aan, want hij blijft natuurlijk steeds even lief. Maar hij krijgt er ook alvast een beetje toekomstig heimwee naar vroeger van. Naar toen hij nog lekker klein was.

zondag 3
Groot
Na een lange dag vol ridderfeest, met ridderspelletjes in ridderkleren en met heel veel riddergeluid en drakentaart, drakenlimonade, het eerste kinderpartijtje van zijn oudste kleuter, zaten de man, zijn vrouw en puberdochter uitgeblust aan tafel, te genieten van de rust, de ridders naar huis en naar bed, tevreden onder zeil. Kleine kinderen worden groot, is de meest voor de hand liggende gedachte op zulke dagen. Zes jaar alweer. Tjongejongejonge, wat gaat het toch hard. Dus dat zat te man te denken. En om die gedachte nog maar eens te onderstrepen keek hij daarbij naar zijn dochter, die het volgend weekend achttien werd. De man bedoelde maar. Over groot worden en hard gaan gesproken. Zijn dochter, zag hij, zat ondertussen wat misprijzend naar de slingers te kijken. De plastic vlaggetjes waar de man iedere verjaardag gauw gauw de kamer mee versierde. Geen slingers, volgend weekend, dacht de man. Maar zó groot was zijn dochter nog niet. Want met enige verontwaardiging hoopte ze toch wel dat de man volgende week andere slingers op ging hangen.

zaterdag 2
Systeem
Altijd als er slingers opgehangen moesten worden, vier of vijf keer per jaar, koos de man dezelfde slingers uit het koffervolle aanbod. De kleurige plastic vlaggetjes. En altijd hing hij ze op dezelfde plek. Bevestigde hij ze op dezelfde punten, de punaises bleven standaard zitten waar ze zaten. Dat was handig, dacht de man. Kon hij ze zó ophangen. Het waren twéé slingers. En nooit paste dat in één keer met de lusjes van de vorige verjaardag. Nooit. Niet dat het belangrijk was natuurlijk, maar de man vroeg zich wel af waarom hij dan niet in plaats van iedere keer net de verkeerde juist altijd precies de goede kon pakken. Dan hoefde hij tenminste niet telkens de lusjes van de vorige keer los te friemelen.

Omgekeerd
En wat de man zich trouwens ook afvraagt is waarom zijn jongens, die op doordeweekse schooldagen niet anders dan met veel dramatisch zuchtend en steunend theater, onwillig jammerend van moe en slaap om kwart over zeven het bed uit gesleurd moeten worden om op tijd op school te zijn, in het weekend, wanneer papa en mama ook eindelijk wel eens uit willen slapen, al om kwart over zes luidkeels door de gang lopen te stuiteren of ze alsjeblieft met de knikkerbaan mogen spelen.

vrijdag 1
Altijd gelijk
Al dagenlang is papa's jongste kleuter onafscheidelijk van een piepklein plastic schildpadje met een gemene grijns en een masker. Een Nienja Tunnel. Die gaat mee in bad en mee naar bed en staat urenlang trouw naast zijn bordje te wachten tot al dat eten op is, en er weer met hem gespeeld mag worden. En nu hij vanmiddag nog even met papa naar de speeltuin ging, moest Nienja Tunnel ook mee. Typisch vaderlijk bromde papa nog wel dat als hij hem kwijtraakte in het zand, dat kleine ding, dat pápa hem dan níet ging zoeken, maar daar stapte zijn zoon luchtig eigenwijs overheen. Hij was hem op school immers ook niet kwijtgeraakt? Tja. Aanhouden, wist papa, had geen enkele zin. Dat zou hooguit leiden tot een drama en daar had papa nou net geen trek in. Dan moet je het zelf maar weten, zei hij dus, en ze vertrokken. Toen hij zijn zoon een klein uurtje later wat paniekerig door het zand zag harken met zijn handen, wist hij dat hij gelijk had gekregen. Zoals hij ook wist dat hij natuurlijk tóch op handen en voeten de zandbak door zou gaan kruipen, op zoek naar Nienja Tunnel, en dat hij evengoed zijn drama zou krijgen omdat het stomme ding onvindbaar bleef. En alweer kreeg hij gelijk.