» het
 dagelijks
 archief


» het
huismannenpraatjes
archief

uit het dagelijks*archief
vandagtotdag
oktober 2003

donderdag 30
Hopeloos
Al de hele avond probeerde de man zich op het beeldscherm te concentreren. Tevergeefs. Grease was op tv. En daar had zijn vrouw herinneringen aan. Jammer genoeg. Het schalde door het huis. De man zuchtte, en zette neuriënd de computer uit. Als hij opschoot kon hij het einde dan nog maar meepikken.

maandag 27
Moderne ongemakken
Het is een open deur, ik begrijp het, en het spijt me, maar er is geen betere manier om je dag te verpesten dan hem te beginnen in een telefonische helpdeskwachtrij van drie kwartier, viereneenhalve euro dus, bijna een tientje, in begrijpelijk nederlands, met irritante schettermuzak op de koop toe, aan het eind waarvan de anonieme werkstudent het, bedankt voor het wachten meneer, verder ook niet weet.

vrijdag 24
Wat je zegt..
De afgelopen twee dagen was papa weer zó vaak bijna en net niet overreden, met zijn twee jongens op de fiets, door hufterige automobilisten, vergeef me het pleonasme, die van links tegen het verkeer in door het rood over de trambaan veel te hard weigeren een duimbreed ruimte te laten en door hun opengedraaide raampje dan ook nog iets onverstaanbaar proleterigs met klootzak erin schreeuwen, dat zijn humeur, dat wél de regen had getrotseerd, er uiteindelijk toch onder was bezweken en ook vrouw en kinderen nu moest lijden onder zijn ernstig verhoogd adrenalinegehalte. 

donderdag 23
Eerste steen
Grotestadsergernis nummer één, volgens een enquete in het plaatselijk sufferdje alhier: zwerfvuil en hondenpoep. Jawel: hondenpoep. En zwerfvuil. Hoe kán dat nou? Dat betekent dan toch gewoon dat iedereen zich blijkbaar de hele dag scheel loopt te ergeren aan het feit dat al die anderen hun hond óók, net als iedereen zelf, maar gewoon overal laten schijten? En dat de rest zijn rotzooi óók, net als iedereen zelf, maar gewoon uit zijn poten laat flikkeren waar en wanneer hij toevallig geen zin meer heeft om het nog vast te houden? Kijk, en dáár kan de man zich dan weer een hele dag flink aan ergeren.

woensdag 22
Extremen gezocht
Goed, het is best fris buiten, en papa heeft ook wel zijn winterjas aan, en zijn jongens, maar dan zie je toch ook alweer de eerste bontmutsen met oorkleppen over straat gaan. Tot boven de neus gewikkelde dikke sjaals en gevoerde handschoenen. Jassen waar je de noordpool mee aankan. Wat is dat toch? Dat zijn toch waarschijnlijk dezelfde mensen die begin maart bij het eerste het beste zonnestraaltje in korte broek en blote borsten truitjes ten strijde trekken. Die moeten toch tegen een stootje kunnen, zou je zeggen.

dinsdag 21
Uitvreter
Niet dat papa nou veel waardering kreeg van zijn zoons, dat niet. Een luilak was hij, volgens zijn jongste, wiens billen hij af stond te vegen. Want ga maar na, rekende hij het hem meteen even voor: jij spéélt niet, én jij werkt niet. Tja. Papa had er niets tegen in te brengen.

maandag 20
Groot
Vandaag was het zover. De eerste dag na de herfstvakantie en papa bracht voor het eerst twéé kleuters naar school, in plaats van één. Twéé grote jongens, met schooltassen vol lunch-trommel, en één en al blijde verwachting en goede zin. Toch had papa zich maar wel vast een klein beetje ingesteld op een ochtendje ongemakkelijke kleuterbankjes en luidruchtige kleuterpraat aan zijn hoofd, want hij kon zich nog goed herinneren hoe dat met zijn vorige grote jongen ging. Daar had hij drie hele ochtenden geduldig mee op schoot gezeten, voordat hij er alleen wilde blijven. Met alle liefde overigens, maar toch. Papa's tweede grote jongen is echter uit ander hout gesneden. Nam hij na een kleine vijf minuten al het hoogste woord in de kring, direct daarna liet hij papa weten dat hij nu wel kon gaan. Een kusje kreeg papa nog, maar hij hoefde zich geen zorgen te maken, het kwam allemaal wel goed. Tja. Papa bleef dan zelf nog maar wat dralen, in de kring, op het kleuterbankje, tussen de kleuterpraat, voor zijn eigen gemoedsrust, een beetje voor het idee, maar even later fietste hij met vochtige ogen van trots en blijdschap, maar toch ook een beetje beteuterd, een hele nieuwe toekomst tegemoet.

vrijdag 17
Privacy
De man was naar de slijter, voor een flesje wijn bij het eten. Ach ja. Voor hem uit strompelde een mevrouw, een beetje mank maar moeilijker dan dat, met drie flessen vodka. Of iets anders zonder kleur, dat kon de man niet zien. Terwijl de man besloot welke wijn het zou worden knoopte de mevrouw bij het betalen een gesprekje aan met de slijter. Ze praatte ook een beetje mank, de mevrouw, maar moeilijker dan dat. Toen zag ze dat haar veter los zat, en de man dacht ook dat het gesprekje daarover ging, zo'n beetje, dus om ongelukken te voorkomen, waarschijnlijk, bukte ze zich, omzichtig voorzichtig, om hem weer vast te strikken, waarbij ze langzaam omviel. En zelfs dat ging moeilijk. Zal ik die meneer eerst even helpen, vroeg de slijter aan de mevrouw, die nu op de grond zat en haar losse veter probeerde te vinden, en ze bedoelde de man, die hoopte van wel. Ja, graag zelfs, sproeide de mevrouw, strikkend en een onduidelijk gebaar makend tegelijk, wat eigenlijk knap was, graag zelfs die meneer eerst, want dan kan ik tenminste even normaal met je praten. Waarna de man zich discreet uit de voeten maakte.

donderdag 16
Het echte werk
De man had de tijd aan zichzelf deze dagen. Zijn gezin was naar opa en oma. Dus werken, had hij zich voorgenomen. Werken, werken, werken. En gelukkig was er een deadline in zicht dus had hij ook wat te doen. Maar omdat hij zich dat nou zo manmoedig voorgenomen had, moest hij zich ieder moment dat hij even met de krant zat, bij ieder kopje koffie tussendoor, ieder kwartiertje dat hij later uit zijn bed kwam dan het calvinistische kwart over zeven, iedere denkpauze zelfs, verzetten tegen een merkwaardig schuldgevoel. En daar werd de man eigenlijk pas écht moe van.

zondag 12
Tiedeliedie
Het laatste dat papa zijn puberdochter erover had horen zeggen was iets in de trant van wat papa daar zelf dan over dacht. Maar kleine meisjes worden groot. Niet dat het nou zo héél lang geleden was, dat papa dat gehoord had, maar er zat wel een verjaardag tussen. Haar zeventiende, om precies te zijn. En nu vraagt zij dus: papa, heb jíj mijn ringtoon al gehoord?

vrijdag 10
Mond dicht
Papa, kan jij dat? Met je mond dicht zingen? had de kleuter achterop de fiets zojuist ontdekt dat híj dat in elk geval kon. Papa dacht dat hij het ook wel kon, maar de peuter voorop wist het eigenlijk niet. Hij probeerde het meteen even uit. En het lukte ook nog. Weet je hoe dat heet? Zingen met je mond dicht? knoopte papa er gelijk een wijze les aan vast: neuriën, zo heet dat. En hoewel papa zingen met je mond dicht achteraf eigenlijk veel leuker vond, waren zijn jongens juist weer erg in hun nopjes met dit nieuwe woord. Neuriën, proefde de peuter het een paar keer zacht voor zich uit, neuriën. Meuriën, de kleuter, die het niet goed verstaan had omdat dat nou eenmaal lastig is als je achterop zit, alles goed verstaan. En daarna weer verder oefenen natuurlijk, op het nieuwe kunstje. En zo fietsten zij de hele weg naar school, de peuter, de kleuter en hun papa. Neuriënd en meuriënd. En zingend met zijn mond dicht.

donderdag 9
Hollands stoeltje
Ik zal er maar een stoeltje tussenlaten, want dat is tenslotte hollands, zei het artistiek modieuze mannetje, terwijl hij aanschoof in de verder nog geheel lege theaterrij. En er inderdaad een stoeltje tussenliet. Aan de manier waarop hij dat zei, en deed, maar ook aan zijn hippe brilletje, en zijn zuinig, wat zure lachje erbij, kon je wel merken dat hij zelf natuurlijk juist erg on-hollands was. En dat hij daar ook buitengewoon mee ingenomen was. De man vond nou juist weer dat er niets zó hollands was als dit nadrukkelijk on-hollands willen zijn. En hij was erg blij met het leeggebleven stoeltje.

woensdag 8
Het schijt
Er zijn ook dagen dat het niet zo wil vlotten, met opvoeden. Dat je jezelf dingen hoort zeggen waarvan je denkt: hád ik dit niet al honderdduizend keer gezegd? Van de week? Gisteren? Net nog? Dingen ook die je helemaal niet eens wílt zeggen, laat staan honderdduizend keer. Dagen waarop je denkt: hád ik het maar tegen de muren, die hebben tenminste nog oren. Dat zijn dan bovendien ook nog eens de dagen dat je computer niet opstart, of er halverwege mee ophoudt, dat je printer in een orkaan van knerpende en krakende en scheurende geluiden tandwieltjes, veertjes en andere onderdeeltjes begint op te geven, tussen het verkreukelde en gevlekte papier. Dagen ook dat alles wat je beetpakt onmiddellijk op de vloer valt, in stukken en brokken en scherven, en grote plassen kleefrotzooi. Dagen dat je zeker een kwartier aan de kant van de weg tussen de grote bergen verregende hondenstront uitlaatgassen staat te happen tot al die veel te grote gezinsvrachtauto's met proletenkoppen eindelijk allemaal voorbij zijn, langs dat smalle stukje weg dat nog wordt vrijgelaten door de bus, die weer gemelijk halfuitgeparkeerd staat te wachten tot jíj een keer opgezouten bent, met je kutfiets. Zulke dagen zitten er ook tussen. En níemand die er nou eens wat aan doet. Verdomme!

maandag 6
Jaarlijkse ergernis
Ja, papa had ze heus wel al eerder in de schappen zien liggen, uit zijn oost-indisch blinde ooghoeken. En de vuistdikke folders in de brievenbus. Papa is niet helemaal achterlijk. Maar tot nog toe viel het met een beetje goede wil dan nog wel te negeren. Kon papa zijn jongens er nog wel zo'n beetje omheen loodsen. Vandaan manoevreren. Er stilzwijgend langs boodschappenkarren. Vanaf vandaag lukt dat dus niet meer. Het duurt volgens mij nog zeker zes weken voordat hij er echt is, de paus gaat dat niet meer meemaken, maar bij papa's supermarkt is direct naast de roltrap een manshoge, metersbrede, niet te ontwijken muur van chocoladeletters opgetrokken. En daar wordt papa, zonder er één hap van te eten, kotsmisselijk van. Bah.

woensdag 1
De 15 minuten van..
Of de man mee wilde doen aan een televisie-uitzending van het een of ander, werd hem via via gevraagd. Liefst morgen al, als dat uitkwam. Nou is nee zeggen niet zijn sterkste kant, dus dat kwam de man dan maar uit. Stiekem vindt hij dat soort dingen ook eigenlijk wel leuk. Beetje aandacht, nu en dan. Mmm. En of de cameraploeg hem dan ook thuis een dagje mocht volgen, was de volgende vraag. En omdat de man dus eigenlijk al ja had gezegd, zei hij dat nog maar een keer. En geef hem eens ongelijk want wie zou er nou niet een dagje door een cameraploeg gevolgd willen worden? Gewoon voor de belevenis. Geef het maar eerlijk toe. Maar ja. Die vloer, moest je zien. Die keuken, en die ramen. En wat een ongezellige troep. En de man was nog wel huisman. Dus al had hij eigenlijk hele andere plannen, voor de dag van vandaag, al vond hij het ook eigenlijk overdreven onzin allemaal en al voelde hij zich vanmorgen toch al een tikkeltje grieperig, eigenlijk.. vol overgave stortte de man zich op het achterstallig huishouden. Stofzuigen, opruimen, dweilen. Stof afnemen zelfs. Een wasje tussendoor, een nieuw viltje onder een stoelpoot. Zelfs dat lichtschakelaartje waar hij nu al een jaar geen tijd voor gehad had om dat er nou eens even aan te zetten, werd daadkrachtig gemonteerd. Goh, zei zijn vrouw, toen ze thuiskwam met een glimlach, er zou vaker televisie langs moeten komen. En voor één keer gaf de man haar gelijk.