dinsdag 22
Stukken leuker dan tv
Ja, mijn dochter mag dan misschien zestien zijn geworden, met stratego kan ze het toch nog altijd niet winnen, is vanavond maar weer eens gebleken, bij een kopje thee met chocolaatjes.

zaterdag 19
Aan het werk!
Nu ís papa dan alleen thuis, vrouw en kinderen de deur uit, een paar daagjes op vakantie, naar opa en oma, om hem de gelegenheid te geven een weekje te werken, eindelijk eens ongestoord een hele week te werken, waar hij zo vaak om roept, dat hij dat zo graag wil, en nu loopt hij als een kip zonder kop, met warrige plannen ontheemd heen en weer door het lege huis. Papa. En staat hij met het petje van zijn zoon op de gang. De tranen in zijn ogen. Dat hij ze zo mist allemaal. En dan weet hij niks anders te bedenken dan hun bedjes af te halen en de wasmachine te vullen, lekker schoon, voor als ze straks weer thuis zijn.

vrijdag 18
Vertel eens even
Daar stond de man, in de rij bij de apotheek, zijn ziel in lijdzaamheid te bezitten. En opeens zag hij daar zijn vader staan. Met zíjn jas aan. En zíjn das om. In spiegelbeeld, dat wel. Dat was toch even schrikken. Daar wen je misschien wel nooit aan. Maar goed. Een stapje achteruit en je merkt er niks meer van, dacht de man dan maar weer.

donderdag 17
K&o
Voor de derde keer in korte tijd zat papa vandaag met zijn kleuter bij de kno arts, waar hij inmiddels welwillend zijn mond wagenwijd voor opendoet, met een stralende, trotse lach naar zijn vader, voor wie hij dat doet, zo'n mooie grote aaa, omdat papa zegt dat het geen pijn zal doen. Maar er was deze keer geen houden meer aan, papa kon meteen door naar het opnameburo. Voor een afspraak. Voor zijn kleine jongen met de grote amandelen. En als dat afspraakje gemaakt is, en papa met zijn zoon naar buiten loopt, zijn zoon die blij naar hem opkijkt als hij zegt: ik deed mijn mond goed open, hè pap, want het doet toch geen pijn, dan voelt papa zich zó'n enorme judas dat hij hem dan ook maar gelijk een flinke kus geeft. En nog één. En een knuffel, waar hij zo dol op is. Ja knul, je bent héél flink.

dinsdag 8
Beleefde eikel
De hele ochtend, de halve middag was papa een beetje zenuwachtig, in blijde afwachting geweest. Zijn grote puberdochter kwam terug van haar reis. Haar eerste grote reis alleen, zonder papa of haar moeder, zijn ex. Naar Duitsland was ze geweest, met school, een hele week, bloednerveus was ze vertrokken. Zeven dagen in een gastgezin en alles in het duits. Zeven dagen alleen maar meiden van school, uitstapjes, misschien zelfs wel feestjes. Zeven dagen had papa aan haar gedacht en gehoopt dat het allemaal goed ging, hij kende zijn pappenheimer. En hij had dan wel niks gehoord al die tijd en dat was dan wel een goed teken, toch was hij blij en opgelucht dat hij haar 's middags aan de lijn had, om vast in het kort te horen dat het allemaal leuk was geweest. Maar ze kwam vanavond niet slapen, en nee, ze kwam ook niet eten. Want dat vond mama niet goed. Jammer, vond papa dat, een domper op zijn dag. En ook erg jammer vindt papa het dat hij altijd maar zo'n beleefde eikel blijft, die zich zulke dingen laat gebeuren. Wat is dat voor emancipatie?

zaterdag 5
Zonde
De enige reden dat de peuter nog steeds in luiers liep, was dat papa net nog een nieuw pak had gekocht. Wat een miskenning.

vrijdag 4
Elk nadeel..
Dat je alles wat je wilt doen, 's ochtends tussen brengen en halen moet doen, heeft als voordeel dat wanneer je zo'n dag hebt dat er niets uit je handen komt, je niet meer dan twee uur verprutst hebt. Ach ja.

woensdag 2
Voorpret
Morgen is de grote dag dat mijn kleuter officieel kleuter wordt. Vier wordt hij. En groot. En hij loopt ons al de hele week met een zuinig gezicht voor te bereiden op een teleurstelling want wat hem betreft hoeft het allemaal niet zo nodig, dat gezeur met versierde stoelen en zingen en kaarsjes aan zijn hoofd. En op school moeten ze er al helemaal niet mee aankomen, met dat populaire gedoe, oh nee, daar doet hij niet aan mee, heeft hij zeer beslist laten weten. Ik wil dat niet hoor, pap. Ik wil dat gewoon niet. Ik wil geen hoed, ik wil geen taart, ik wil ook niet trakteren. Dat de andere kinderen en de juf en de meester het misschien wel leuk zullen vinden is geen argument in zijn vastbesloten ogen en zelfs het vooruitzicht van ook zélf een zakje snoep, een sigaar uit eigen koker, trekt hem niet over zijn streep. Nurks is hij en nurks blijft hij. Tot hij in de supermarkt mag helpen de traktaties uit te zoeken. Dáár lichten zijn oogjes van op, dáár gaat een lampje branden. En als hij een zelfgekozen doosje flikken in zijn handen houdt, klinkt het plotseling toegeeflijk likkebaardend: pap, ik wil wel nú al naar school trakteren.

©JosvanVenrooij

» het
 dagelijks
 archief


» het
huismannenpraatjes
archief