vdtdmaart2004

het bewijs
weblog van een huisvader
......................

uit het dagelijks archief:
maart 2004

zaterdag 27
Straciatella
Omdat het er vandaag echt weer voor was, gingen papa en zijn oudste zoon vanmiddag even een ijsje eten, stiekem met zijn tweeën. En zoals meestal genoot papa eigenlijk meer nog dan van zijn ijsje, van het genieten van zijn zoon. Het aarzelende kiezen tussen al die favoriete smaken, of eigenlijk meer kleuren. Het tevreden er eens lekker voor gaan zitten, op het bankje, met na een laatste blik op het onaangeroerde, het volmaakt geluk, het eerste likje. Dan de toegewijde, niet af te leiden aandacht waarmee hij zijn bolletjes eet, steeds nauwlettend in de gaten houdend hoeveel hij nog heeft, en dat is tot het laatste hapje altijd nog een heleboel. Het hoorntje als krakend toetje. En het likje van zijn neus. Zó lekker is een ijsje alleen als je vijf bent.

vrijdag 26
Helemaal nog niet zo kwaad
Voor het eerst in lange, lange tijd had de man vandaag weer eens opgetreden voor een zaal vol kinderen. Zijn oude stiel. Hij had er volop van genoten. En ook voor het eerst in lange tijd waren zijn gedachten daarbij niet alleen uitgegaan naar die goeie ouwe tijd, wat hem altijd somber stemde, omdat het nou eenmaal voorbij was, er was ook een klein begin van een nieuw idee ontstaan. Voor de toekomst. En daar was de man zelfs heel vrolijk van geworden.

donderdag 25
In de reclame
Nou zijn wij hier in huis echt niet van die tv-kijkers. Zeker voor de kleuters blijft het ouderwets degelijk beperkt tot het verantwoord blokje Kindertijd, Sesamstraat en Achterwerk. En dat is dus maar goed ook want wáár ze naar kijken, dat zíen ze ook. Zo is onze jongste sinds kort fanatiek lid van een mysterieuze sekte. Met viltstift heeft hij zijn opvatting van een vierkantje in zijn handpalm getekend, en als je het er onder luid protest toch afwast, voor het naar bed gaan, tekent hij het er de volgende dag met ongebroken toewijding weer op. De oudste kleuter bewonderde papa's resultaten in de keuken, waar deze een niet onopgemerkt gebleven aanval van schoonmaakwoede op had losgelaten. Mooi schoon, papa, was zijn commentaar. Nu moeten we nieuwe ketchup kopen. Dan blijft het perfect schoon.

woensdag 24
Te laat
Gistermiddag al zag papa zijn plannen voor de woensdag doorkruist, toen zijn jongens allebei kuchend en koortsig uit school kwamen. Morgen maar een dagje thuis moesten blijven. En omdat papa dan dus ook maar een dagje thuis moest blijven, besloot hij zijn tijd als een echte huisman te besteden en een lapje door de badkamer te halen. Een dweiltje door de keuken. En dat zijn altijd gevaarlijke beslissingen, in deze tijd van het jaar. Dus voordat papa wist waar hij aan begonnen was, was hij er al aan begonnen. Stond hij driftig een stuk uitgebreider te soppen en te sponzen dan hij ooit van plan was geweest. En, veel erger nog, begon een nog groter plan zich af te tekenen in zijn hoofd. Alle kasten, het hele huis, van onder tot boven. Nee hè?

dinsdag 23
Fan
De bovenburen wilden de muziek nog wel eens wat harder zetten, of demonstratief de balkondeuren open en dicht, de kamer op en neer bonkerdebonken, als de man op zijn accordeon zat te studeren. Zijn puberdochter trok zuchtend de deuren dicht, zijn vrouw ging snel om een boodschap. Maar de laatste dagen streek er, bij steeds het eerste liedje, een houtduif op het balkonhek neer, die er gezellig een paar minuutjes nieuwsgierig naar bleef luisteren, naar al dat geluid. En de man vroeg zich af of hij zijn oordeel over de duif misschien maar eens bij moest stellen.

maandag 22
Oh nee!
Nietsvermoedend draaide de man gisteravond alvast, in een ijverige bui waarschijnlijk, het blaadje van de weekplanner om en verpestte daarmee zijn weekend, zijn nachtrust en de rest van de week. Want daar stond het, zwart op wit, op dinsdagochtend. De afspraak met de tandarts. Die zijn vrouw, zoals altijd liefdevol in het geheim, voor hem gemaakt had.

woensdag 17
Lente!
Heerlijk natuurlijk, om weer eens even in het zonnetje op het balkonnetje de krant te lezen, koffie te drinken, lekker warm. Zonder jas naar buiten. Maar onderweg naar school, om zijn jongens te halen, kwam de man wel gelijk weer langs maar liefst vier mensen die met een hogedrukspuit en veel lawaai hun tuinpad aan het, ja, aan het wat, eigenlijk? Of hun tuinmuurtje, de stoep, de auto. Nadeeltje van de lente. Toch nog.

dinsdag 16
Rectificatie
Zijn vrouw vond dat het nu maar eens afgelopen moest zijn, met dat gezeur van de man. Dat gehuilebalk over het huishouden dat nou nooit eens een keertje klaar was. En waar hij zogenaamd zo alleen voor stond. De afwas die maar bleef staan, al was het zijn beurt niet vandaag. Bah. Schoon genoeg, had ze daarvan. Want kijk maar eens even hier, dit wandrekje in de keuken, dat had zij vandaag hoogstpersoonlijk uitgesopt en ze wist wel bijna zeker dat de man daar al maanden niet meer geweest was, met een lapje of een doekje. Of de man het maar even wilde noteren.

maandag 15
Huishoudelijke ergernissen
Eenmaal aan het stofzuigen, word ik een heel naar mannetje. Echt onuitstaanbaar. Omdat ik het niet kan laten mij luidruchtig te ergeren aan de stofzuiger, met al zijn gebreken. Zijn eeuwig te korte snoer. Zijn onverdraaglijk geluid. Zijn hardnekkig op de zij gaan liggen wanneer je hem om wilt draaien, de andere kant op wilt. Zijn werkelijk overal en aan alles onbeweeglijk blijven haken. Zijn onvoorstelbare onvermogen om zelfs maar over zijn eigen snoer te rijden, met die mismaakte, nepvormgegeven trutwieltjes. Maar ook omdat ik in één moeite doormopper op iedereen die ook altijd maar overal al zijn zooi laat slingeren in dit huis. Want er ligt wat op de grond hoor, aan dingetjes en dangetjes en prulletjes en propjes en dopjes en popjes. Natuurlijk allemaal net te groot of te zwaar of te langwerpig of te god mag weten wat om het gewoon op te kunnen zuigen dus allemaal bukken en oprapen. Onuitstaanbaar. Gelukkig doe ik het niet zo vaak.

zondag 14
Vergankelijk
Het hele weekend had de man op het podium gestaan, met zijn muzikale vrienden. In het middelpunt en in de belangstelling. Zijn element. Zijn hum. Licht uit, spot aan, een zaal vol publiek en applaus. Veel applaus. Lovende woorden, complimenten, geldprijzen en felicitaties. Op wolken en rozen en nog zo wat zweefde de man weer naar huis, na afloop. Maar omdat zijn gezin blijkbaar nog in de McDonalds zat, hij was vroeger dan hij zelf had verwacht, kwam hij thuis in een heel leeg en heel stil huis. Met beide voeten weer terug op de grond zette de man de wasmachine aan.

donderdag 11
Ongegrond
De man was lekker bezig, de laatste tijd, vond hij zelf. Vanaf dat hij besloten had dat, nu zijn jongens tenslotte allebei hele dagen op de kleuterschool zaten, hij misschien wel weer eens wat werk kon gaan doen, waren de opdrachten inderdaad zoetjesaan binnen komen druppelen, hoewel een beetje tot zijn eigen verbazing, en had hij het er opeens maar druk mee. Ook op andere gebieden was zijn ambitie daardoor opeens weer opgelaaid en ging hij mogelijkheden zien waar hij eerder niet meer aan had durven denken. Hij begon zelfs al een beetje te twijfelen of hij nu nog wel huisman was, met zo'n volle agenda. Maar toen hij zijn plannen voor vandaag genadeloos doorkruist zag door een onverwachte vrije dag van zijn jongens van school, en hij bovendien zag dat zijn vrouw, als een echte vent, de hele afwas van het etentje van gisteren voor hem had laten staan, begreep hij dat hij toch echt de enige was, die daar aan twijfelde.

dinsdag 9
Je moet toch wat
Origineel is anders misschien, maar als er iets de grootst mogelijke moeite kost, hier in huis, dan is het gezellig eten met de kinderen. Een ramp is het. Vínden wij het. Voordat er een pan op tafel staat, lusten ze het al niet, is alles vies en niet lekker en moet iedere hap tot aan het toetje naar binnen gecommandeerd. Vaak nog wel méér dan eens ook. Probeer dan maar eens gezellig te blijven. Wíj kunnen dat niet. Maar goed, hoe ongezelliger het wordt aan tafel, hoe minder zin ze erin krijgen, in eten, dat snappen wij ook wel. Dus dan proberen we het weer eens een tijdje op zijn beloop te laten. Als ze honger krijgen eten ze wel, proberen we dan te denken. Maar dat houden we niet vol want het is niet waar. Ze kríjgen helemaal geen honger. Ze eten geen hap. En gezellig wordt het ook niet want je zit elkaar en jezelf de godganse maaltijd de mond te snoeren en de tong af te bijten. Dus uit bezorgdheid en frustratie wordt het dan toch al vrij snel maar weer ouderwets commanderen. Bleef er vandaag een vriendje eten, een vriendje van de jongste, en die zat achter elkaar met grote smaak twee borden leeg te eten. Zijn vingers erbij op. Deed hij altijd, vertelde zijn moeder, en zo had ze er nog vier thuis. Maar hoe dat zo was gekomen, wat ze daarvoor had gedaan, dat kon ze ons niet vertellen. Ze wist het niet. Het was altijd al zo geweest. Dus dat gaan wij nu ook proberen.

zondag 7
Happy end
De man had er weinig zin in gehad vandaag. Aanvankelijk zonder reden maar de dingen wilden ook niet echt dus het werd er niet beter op. De computer ging te langzaam, de printer sloeg op hol en wat niet vastgetimmerd zat viel kletterend naar beneden. Zijn jongens kletterden luidkeels mee. Ook in het bos, waar hij dan 's middags maar met ze heenging, omdat het tenslotte mooi lenteweer was, zijn vrouw een middagje uit, wilde het niet erg vlotten. Ze deden hun best, zijn jongens, hem aan het rennen te krijgen. Aan het hutten bouwen, stokken slepen, treintje maken, verstoppertje spelen enzovoort, maar de man zat op zijn bankje en hij kwam er niet vanaf. En hoewel hij besloten had dat dat voor één dagje heus niet zo erg was, had hij er toch ook de pest over in. Dus dat ging ook al fout. En zijn camera wiste al zijn foto's. En hij bezeerde zijn rug. Zijn jongste stootte een tand door zijn lip en toen kwam de oudste nog eens met zijn hand tegen zijn kont en bedrukt gezicht vertellen dat hij een beetje moest poepen, waar hij ook al zo'n hekel aan had in het bos. Moest hij weer aan die boswachter gaan vragen of ze op zijn wc mochten omdat hij toch ook moeilijk vlak onder diens neus de bosjes in kon duiken. En eenmaal op de wc bleek natuurlijk dat 'een beetje moeten poepen' wat al te zacht was uitgedrukt geweest. Dus daar stond hij, in een wildvreemde wc, met een ongeduldige boswachter op de achtergrond een jammerende en met poep besmeurde kleuter met wc-papiertjes en koud water zo'n beetje af te vegen, belangstellend op de voet gevolgd en van commentaar voorzien door zijn jongste, en een zéér volle onderbroek dan in godsnaam toch maar uit te spoelen onder het koude kraantje, piepklein fonteintje vol smurrie. En halverwege merkte hij dat zijn bewolkt humeur al weer een heel eind was opgeklaard. Gezellig kletsend naar huis. En dat vond de man dan wel prettig, maar toch ook wel een beetje raar.

donderdag 4
Afstandsbediening
Al een paar dagen was de man iedere avond druk in de weer geweest, met het één of ander. Werk, of repeteren. Of bij iemand op visite. Drukkerdedruk. Vanavond, dacht hij, was een mooie avond voor een avondje televisie. Hij had nog wel een paar programma's op video staan. Daar had hij nou eens zin in. Jammer genoeg was zijn puberdochter hem voor en zat al volop lang en breeduit in de bank gezakt met Star Trek of zoiets voordat hij zelfs maar begonnen was met thee zetten. Nou is de man niet zo autoritair dat hij zijn dochter dan de videorecorder en de bank uitblaft omdat ze daar al de hele week, en dat hij nu ook wel eens, dus hij deed net of er niets aan de hand was en zette zijn computer aan. Wel was hij blij dat Star Trek na een tijdje afgelopen was en zijn dochter aanstalten maakte eens vroeg naar bed te gaan, zodat hij toch nog een uurtje zijn zin kreeg. Hij zette de computer weer uit en zocht zijn videoband in de stapel. En toen startte de videorecorder. Helemaal uit zichzelf. Zijn dochter stond onder de douche. Maar zelfs als zij onder de douche stond, lag zij dus nog op de bank te zappen want ze was ER aan het opnemen, riep ze monter spetterend. Tja. De man ging dan ook maar eens een beetje vroeg naar bed vandaag. Want autoritair was hij niet. Jammer genoeg.

woensdag 3
..maar waar
Liepen de man en zijn vrouw vijf dagen geleden nog door een betoverend sneeuwlandschap, vandaag at hij met zijn jongste kleuter het eerste ijsje van het seizoen, de ijsbakker is er weer! en had hij zelfs de balkondeuren al even op een zwoel en zonnig kiertje.

dinsdag 2
In beeld
Op de ouderavond vanavond, keken de man en zijn vrouw naar een korte videoband, waarop de meesters en de juffen de dagelijkse gang van zaken op de school van hun jongens hadden gefilmd. Spelend leren, lerend spelen, enthousiaste klassen vol bekende gezichten. Allemaal klasgenootjes en vriendjes van hun zonen. Leuk om te zien, vond de man, hoe al die kinderen het zo duidelijk naar hun zin hadden. Interessant ook, wat er zoal gebeurde, en hoe dat dan werd gedaan. Vond zijn vrouw ook niet? Zijn vrouw zat echter, vertelde zij, toch ook wel vooral op te letten of zij haar eigen kinderen zag, misschien. In beeld. En hoewel de man dat om de één of andere reden nou ook weer niet direct toe wilde geven, was het stukje waarin zijn jongste kleuter in stoer ornaat met een plakbandapparaat zat te worstelen, dat is echt moeilijk joh, inderdaad het hoogtepunt van de film geweest.

maandag 1
Te vroeg
Zoals na elke vakantie had de man het gisteravond nou helemaal niet zó erg gevonden dat die weer voorbij was. En dat de dingen morgen hun gewone loop weer zouden nemen. Het normale ritme. En hij het huis en de tijd weer aan zichzelf zou hebben. Maar toen hij vanmorgen terugreed van school, waar zijn jongens vrolijk de klas weer in waren gesprongen, hun vriendjes om de nek, en hij thuiskwam, in zijn lege huis, zijn vrouw weer aan het werk, had het misschien toch nog wel een weekje langer mogen duren.