donderdag 27
Ladida
Al dagenlang zag en hoorde de man een nijver geschrob en gezeem en gebezem om zich heen. Geboen en geveeg en gestofzuig. Uitbundig geploeter en hevig gezwoeg. Zijn buurvrouwen hadden het huis tot in de verste uithoekjes stofvrij en uitgesopt lenteklaar, tot en met de allerkleinste ruitjes en raampjes gezeemd, gedweild en afgenomen. Gewassen en uitgekookt. Zelfs de tuinmeubelen hadden een sopje gekregen, het schuurtje glom in de zon. En de man vroeg zich af of hij nou wel een goede huisman was, wanneer hij dat allemaal maar een overdreven gedoe vond. Hij dacht van niet. Maar het interesseerde hem geen fluit.

dinsdag 25
Hapslik
Pas toen ik het fijngekauwd en doorgeslikt had, kwam de smaak mij zó onbekend voor dat ik bedacht dat het waarschijnlijk toch géén van de lunch achtergebleven sesamzaadje was geweest, dat zich plotseling tussen mijn tanden bevond. Het had dus toch bewogen.

zondag 23
Welkom terug
De was, had de man zich voorgenomen. De was, en ook de afwas. Een uurtje oefenen, op de accordeon. Het huis wat opruimen, een bezem erdoor, de bedden verschoond, de wc. Maar de man zat op het balkon, met een boek, in de zon. En hoorde de lente. En rook de lente en voelde de lente. 
De lente. De lente. De lente was terug! 
Straks kwamen zijn jongens weer thuis, en zijn vrouw, en de man besloot het er deze laatste uurtjes van zijn korte verlof nog maar even van te nemen en liet de rest van de middag tevreden vollopen met een weldadig helemaal niets.

woensdag 19
Effe dop
Omdat papa zich de afgelopen dagen wat slapjes voelde, en misschien wel ziek aan het worden was, kwamen opa en oma zijn jongens vanmiddag ophalen. Om te logeren, de rest van de week. En terwijl papa de auto de straat uit nazwaait, voelt hij zich heel even een heel klein beetje schuldig. Omdat hij het eigenlijk wel lekker vindt.

maandag 17
Broertjes
Dertien maanden, zit er tussen papa's jongens, iets meer dan een jaar. Dat is leuk, vinden de meeste mensen, want dan hebben ze zoveel aan elkaar. En ze kunnen zo fijn samen spelen, je hebt er geen kind meer aan. Dat was ook papa's idee inderdaad, destijds. Nog maar zo kort geleden. Nu weet papa wel beter. Bakerpraatjes zijn het, meneer, bakerpraatjes, en anders niet. Vandaag, bijvoorbeeld, hebben papa's jongens weer de hele lange, lange ochtend die ze samen thuis waren, besteed aan het elkaar zeer uitgebreid en op hoge toon en volle kracht luidkeels betwisten en bevechten van ieder stukje speelgoed dat de ander toevallig even in de hand nam, hoe onbeduidend ook. En aan het eind van de dag had papa helemáál niet het gevoel dat hij geen kind aan ze gehad had. Wel had hij het gevoel dat hij de hele dag met een zinken emmer over zijn hoofd had gelopen waar naar hartelust met stalen lepels op geslagen mocht worden. Dat wel.

donderdag 13
Plons
Er zijn vele momenten en gelegenheden waarop je ontzettend van je kinderen kunt genieten. Wat bijvoorbeeld te denken van de trouwhartige en bepaald ook zeer intieme blikken die ze je zonder blozen toewerpen wanneer ze roodaangelopen en met verwrongen gezichtjes op de wc zitten, terwijl ze je met een restje energie en adem goedmoedig toevertrouwen dat ze ook mmmhoeten phoeoepen.

woensdag 12
Geen
De man zat boven een formulier. En aarzelde. Beroep, werd er gevraagd. Beroep. Tot nog toe had de man daar altijd nog wel een draai aan weten te geven maar vandaag leek hem dat plotseling zo zinloos. Zuchtend zette hij zijn streepje.

vrijdag 7
Da's mooi
En dan heb je ook van die momenten, er gebeurt eigenlijk niks echt bijzonders, het gewone gekeutel van alledag, het alledaags gedreutel, waar je met een half oortje maar naar luistert, een klein restje aandacht aan besteedt: je fietst ze naar school door de ochtend, eentje voor, eentje achter, en je bent er niet op voorbereid, maar opeens hoor je je peuter achter je rug tevreden zijn nieuwste liedje zingen, je ziet je kleuter zijn gister nog zelfgeknutselde en vanmorgen vol trots omgehangen wc-rollenkijker voor de ogen houden, met die wantjes: ik zie mijn school nog niet hoor, pap, door de mist, en opeens vind je je jongetjes dan zó ontzettend lief dat je er vloeibaar van wordt. Een warm en golvend gevoel in de vaderborst. Geluk, waarschijnlijk. 

donderdag 6
Mannenwerk
Mama's kúnnen toch helemaal niet strijken, dacht de peuter op verontwaardigde toon toch zeker te weten, wanneer mama inderdaad voor het eerst in jaren de strijkplank weer eens tevoorschijn haalt. Omdat ze vindt dat papa haar broek te lang laat liggen. Nee, zegt mama, dat is waar, maar ik ga het nu toch eens proberen. De peuter is er niet gerust op. Nee. Hij kijkt het een tijdje aan maar vertrouwt het eerlijk gezegd voor geen cent. Hij gaat liever toch maar eventjes naar de keuken, waar papa het eten kookt, om hem voor de zekerheid te vragen: vind jij het wel goed, dat mama jouw overhemd strijkt?

woensdag 5
Zorgen
Nietsvermoedend begin je aan het avondritueel van tandjes toetjes bedje toe, wanneer de kleuter plotseling wat pips en warm en hangerig aan een vaag maar allengs duidelijker wordend verhaal begint over hoofdpijn, en gevallen op het schoolplein. En opeens ben je zó bezorgd dat je ook tússen het van nachtdokterswege aanbevolen elke twee uur wakker maken, de hele nacht door, van pure ellende geen oog meer dicht doet.

maandag 3
Wasdag
En je hoeft heus niet te denken dat je als huisman nooit iets bijzonders meemaakt. Vandaag bijvoorbeeld. Was alle andere was, alle washandjes en allerhande andere was, was in de wasmachine in de dekbedovertrek gekropen. Alles, alle was, in de dekbedovertrek. Vanzelf. In de wasmachine. Dus.. zo zie je maar..

zondag 2
Draaien
Vol verwachting, plannen en voornemens had de man er deze week naar toegeleefd, en uitgezien. Een weekendje alleen thuis, zonder vrouw en kinderen. Zonder gezin. Geen huiselijke verplichtingen, alleen maar mogelijkheden en bewegingsvrijheid, had de man gedacht. Dat had de man gedacht. Was hij er gisteren al niet in geslaagd ook maar één klein dingetje van zijn ellenlange lijst gedaan te krijgen, vandaag leek het alweer dezelfde kant op te gaan. Zelfs het idee die hele opgefokte klotelijst dan maar in de hoek te pleuren, mét al die interessante artikelen, bladen en interviews erbij, die hij nog moest lezen, van zichzelf, en maar gewoon breeduit te genieten van een langgerekt ranzig nietsdoen, een doelloos voortdobberend weekend zonder enig heilig moeten en zonder het minste schuldgevoel, zelfs dat idee kreeg hij niet uitgevoerd. Koortsachtig bleef de man zoeken naar zijn draai, die hij nergens kon vinden. Waarschijnlijk voelde hij zich eenzaam. En miste hij zijn gezin.