vandagtotdag
juni 2002

zaterdag 29
Huishoudelijke mededeling
Papa's huiscomputer heeft het nu dan toch definitief begeven en is, ter reparatie, tijdelijk niet thuis. Deze rubriek stagneert daardoor eventjes. Niets aan te doen.

vrijdag 28
Technology related anger
Het is natuurlijk wel zo dat je opeens veel meer tijd hebt voor andere dingen, wanneer de computer het maar zo af en toe een kwartiertje doet. Boeken lezen, het journaal kijken, familie, vrienden en bekenden bellen, knopen aan je overhemden zetten. Het kan allemaal. Het zou allemaal kunnen. Maar het gebeurt niet. En dat komt allemaal door dat kut-apparaat.

woensdag 26
Grote dag
De oudste peuter had er lang en met enige branie naar vooruit gekeken, naar de dag dat hij met papa zijn nieuwe school zou gaan bekijken, zijn nieuwe klas, de basisschool, waar hij na de vakantie, als een grote jongen elke dag heen zal gaan. Zonder zijn kleine broertje. Maar nu hij er dan was, in dat grote gebouw, tussen al die kinderen, al dat lawaai, vreemde mensen, wilde hij toch maar liever zo veel mogelijk door papa gedragen worden. En dat deed papa met plezier, want papa was allang weer opgelucht en blij dat kleine jongetjes die groot worden ook nog een tijdje lekker klein blijven. Om er langzaam aan te wennen.

dinsdag 18
Complot
De dingen spannen samen. Tegen mij. Niet alleen staat mijn computer, na een vergeefse reparatiepoging nog altijd op instorten, de laatste dagen hebben in hoog tempo op elkaar volgend de verfföhn, de boormachine, de keukenkraan, de telefoon, de vlakschuurmachine en de staafmixer het begeven. En mijn humeur.

vrijdag 14
Dikke bult
Ik beklaag mij ook wel eens hoor, bij mijn vrouw vooral, dat ik er simpel van word, van al dat gehuismus met die kinderen. Dat ik toch ook een hbo-opleiding heb maar dat mijn conversatie soms dagenlang niets anders behelst dan steeds maar weer dezelfde vermanende woorden en bemiddeling in conflicten over autootjes en lego. Dat ik geen volwassene meer spreek en dat áls er al eens iemand belt, áls er al eens iemand langskomt ik voortdurend boven de opdringerige aandachtvragerij van twee jaloerse jongetjes uit moet zien te komen, terwijl ikzelf allang niets anders meer te melden heb dan het soort klagerig gezeur waar ik bij anderen, vrouwen, altijd zo'n hekel aan heb. Dat mijn zelfbeeld er onder lijdt. Dat ik er doodmoe van word. Dat ik mijzelf niet meer ken. Dat het nooit ophoudt en dat áls het ooit ophoudt ik op ben, en oud. Uitgerangeerd. Nergens meer goed voor. Mijn vrouw zegt dan dat ik niet zo moet zeuren. Dat zij ook heus niet voor haar lol gaat werken iedere dag maar voor brood op de plank. En dat vrouwen al zij weet niet hoelang met die problemen te kampen hebben. En dat helpt dan, want dat is waar natuurlijk. Eeuwen onderdrukking. Door de man. Het is mijn eigen schuld.

donderdag 13
:(
Soms had de huisman dat wel eens, een vage, chagrijnige, knagende behoefte aan iets anders. Iets anders. Iets dat er meer toe deed. Iets dat misschien meer leek op wat hij vroeger in gedachten had voor later. Ach ja. Hij probeerde dat altijd maar zo snel mogelijk weer te smoren want veel meer dan een onbestemde ontevredenheid leverde het hem niet op. En hij had helemaal geen reden om ontevreden te zijn. Tenminste, hij dacht van niet.

dinsdag 11
Werkmansgeluk
Al wekenlang trekt er een circusstoet van graafmachines, werkauto's en werkmannen door onze buurt. Aan de kop van de stoet wordt met veel geweld, misbaar en kabaal de straat doorboord, opengebroken en leeggeschept, in het midden verdwijnt een enorme buis in de wond in de grond, die met schotten en schuiven wordt opengehouden, en aan de staart, amper honderd meter verder, wordt de zaak weer volgeschept en dichtgeritst, aangestampt en aangeharkt en ziet alles er weer uit alsof er nooit iets is gebeurd, op een beetje nawaaiend zand na. En al wekenlang kan papa geen boodschappen doen zonder in elk geval een kwartiertje stil te staan bij de hekken van dit circus om zijn jongens de gelegenheid te geven al dat ijverig zand heen en weer rijdende en ronkende moois met begerige ogen in aanbidding te bekijken. En steevast eindigt zo'n kwartiertje met de tweestemmige verzuchting: als ik later papa ben, dan word ik ook werkman. Tja. Maar vandaag hoefden ze daar niet op te wachten. Het stuk plaatstalen noodstoep waar papa de buggy vol boodschappen over naar de overkant ploeterde liep dwars door een verlaten zandwoestenij met bergen en dalen, sporen en voren, losse buizen en kolossale graafhulpstukken. En het mooiste van alles: geen hekken. Zonder zich nog om hun vader te bekommeren, zonder het kleinste blikje om goedkeuring over hun schouder grepen papa's jongens hun kans, wipten zich eensgezind uit de buggy en stortten zich joelend en jubelend in het werkmanschap. Papa wilde nog iets roepen van pas op kijk uit gevaarlijk, papa dacht ook nog heel even: ze komen net uit bad, maar tegen zóveel overgave, tegen zóveel stralend werkmansgeluk was papa niet bestand. En ach, het zonnetje scheen, dus wat zou het eigenlijk ook allemaal en meer dan één langsschuifelende bejaarde vond dat papa er maar zo lang mogelijk van moest zien te genieten, dus dat deed papa dan maar, tussen al die kletspraatjes door.

maandag 10
Tips voor doe-het-zelvers, deel 38
Tip 69
Het zal u opvallen dat er zo langzamerhand steeds meer plekjes in uw huis te vinden zijn waarvandaan het net lijkt, met een beetje fantasie, en als u niet teveel naar links, naar rechts of naar boven kijkt, of uw huis al helemaal af is. Waar het er uitziet, vanaf die plek gezien, zoals het er uit moet komen te zien, als het straks helemaal af is. Zoek die plekjes regelmatig op en laat uw fantasie de vrije loop. Kijk niet teveel naar links, naar rechts of naar boven en geniet. Als het kan met volle teugen want voorlopig zult u het hier nog even mee moeten doen.

zaterdag 8
Arme mama
Nu papa's jongste peuter al een paar weken van nurksigheid niet weet waar hij het zoeken moet, overal nee op bromt en boos om gromt en donkere blikken dondert van onder zijn fronsende voorhoofd, luidruchtige drama's maakt van de geringste dingen, of oproept uit het niets en met niets tot bedaren te brengen, vindt papa het opeens wel prettig dat er nog zoveel te verbouwen valt in huis. Opgelucht trekt hij zich het hele weekend terug achter boormachine en schilderskwast. Nu is het even mama's beurt.

vrijdag 7
Zonder zin
Vandaag werd de man wakker om toch weer in slaap te vallen. Hij at om toch weer honger te krijgen. Hij ruimde op wat straks over de grond zou slingeren, waste af wat weer vuil zou worden, begoot planten die weer op zouden drogen, verschoonde luiers die weer volgescheten zouden worden. Hij verbood zijn kinderen wat ze even later tóch deden, al had hij het ze al honderden keren verboden. Hij las verhaaltjes die ze al kenden, die hij al kende, uittentreure had voorgelezen. Hij deed boodschappen die hij volgende week opnieuw zou moeten doen, en de week daarop en de week daarna. En de daaropvolgende week. Nee, het zat de man weer niet mee vandaag.

donderdag 6
Midden in het leven
Opeens ziet de man zichzelf zitten, in de spiegel tegenover hem. Een grijzende man, beginnend buikje, zeker geen twintig meer. In zijn half-afgemaakte huis. Halfgeschilderde deuren, half-afgebrand houtwerk, half-geïnstalleerde wastafels. Nog steeds meer niet gedaan dan wel. En terwijl zijn twee eigen peuters met hun donderdagse vriendinnetje steeds meer speelgoed en rotzooi om zich heen verspreiden, en daar ontzettend veel lawaai bij maken, probeert hij er, met zijn accordeon op schoot, toch nog wat van te maken. En bij die aanblik zakt de moed de man wel zo zwaar in de schoenen dat hij de rest van de dag geen poot meer kan verzetten. 

woensdag 5
Stop het gedogen!
Zich behoedzaam door het drukke stadsverkeer bewegend, stoppend voor rood, voorsorterend, hand uitstekend, voorrang verlenend, met zijn van peuters zwaarbeladen fiets, maar toch weer een paar keer bijna geraakt, kon papa de vraag weer niet van zich afzetten. Hoe is het toch in godsnaam mogelijk dat in een land waar zoveel mensen blijkbaar zo erg snakken naar normen en waarden dat ze er de meest vreemde types voor in de tweede kamer stemmen, bijna niemand zich nog aan de meest eenvoudige verkeersregels meent te hoeven houden. Kan dat dan nu misschien ook meteen afgelopen zijn? Als we toch stoppen met gedogen?

dinsdag 4
Stilte
Als je íets leert wantrouwen met twee peuters in huis dan zijn het lange stiltes. Van die lange, diepe, haast gewijde stiltes. Van die stiltes die je aanvankelijk eigenlijk niet eens opmerkt en die je dus altijd veel te laat verdacht voorkomen en waarin ze alle tijd hebben om kasten te openen, tassen leeg te halen, kisten en dozen om te keren, binnenste buiten tot op de bodem over de hele vloer, koektrommels leeg te eten, van alle appels te proeven of een zeer uitgewerkte tekening te maken op vloer of muur. In de perfecte gebroederlijke harmonie waarvan je zou wensen dat ze die ook eens wat vaker tentoonspreidden als je wél op ze let. Vandaag viel er ook zo'n stilte. En net toen papa zich dan afvroeg wat ze eigenlijk aan het uitspoken waren en maar eens poolshoogte ging nemen, kwam zijn oudste peuter tevoorschijn, vanachter de gesloten slaapkamerdeur en verzekerde papa, nog voor die wat had gevraagd, met zijn charmantste glimlach aan: Niks hoor. We hebben niks gedaan hoor papa. En toen wist papa het zeker.

maandag 3
Afscheid
Tot nog toe wentelde papa zich dagelijks dankbaar in de luxe van het middagslaapje. Even tijd voor zichzelf, had papa dan, en voor al zijn plannen. Het begint er echter een beetje op te lijken dat deze uitgebreide pauzeregeling zijn langste tijd gehad heeft. De laatste tijd moet papa zo vaak komen zeggen dat het nu toch echt stil moet zijn, afgelopen, uit, dat hij zich afvraagt of al dat gemopper de moeite nog wel loont. En of hij zich misschien niet maar gewoon moet neerleggen bij het feit dat zijn jongens nu eenmaal te groot zijn voor een middagslaapje. Zoals papa's plannen dat trouwens toch ook altijd al waren.

zondag 2
Zomer
Vandaag had papa het klussen het klussen gelaten. De afwas de afwas, de boel de boel en had hij zijn eerste zandkasteeltje van het jaar aan de vloedlijn opgetrokken, met zijn jongens en hun mama. Wat een prachtige dag, wat een prachtig kasteeltje.

zaterdag 1
Tips voor doe-het-zelvers, deel 37
Tip 68
Nu uw badkamer en toilet op een oor na gevild zijn, eindelijk, mogen we misschien wel zeggen, moet u zich natuurlijk niet van uw euforisch overwinnaarsgevoel laten afleiden door de enigszins merkwaardige gedachte dat, nu zij bijna geruisloos in het dagelijks leven bij u thuis in gebruik zijn genomen, het bijna lijkt alsof het altijd zo geweest is, er niets meer te zien valt van alle stoffige uren doorbijten en tegenvallers incasseren die u daar op uw knieën en net iets te lage trappetjes, in pijnlijke houdingen en bittere eenzaamheid heeft doorgebracht. Wat had u dan gewild? Een monument? Wees verstandig en beschouwt u uw badkamer zelf als zodanig. En bedenk dat u ook eigenlijk helemaal niet meer herinnert wilt worden aan wat er aan vooraf is gegaan.

 

©JosvanVenrooij

» het
 dagelijks
 archief


»
het
huismannenpraatjes
archief