woensdag 9
Bijna raak
Nu zijn jongste zoon ook al bijna geen peuter meer is, en al snel na de grote vakantie ook naar de kleuterschool gaat, ziet papa, wat vaag nog in de verte iets opdoemen. Tijd, inderdaad, net wat u zegt, tijd en mogelijkheden. Om naast het halen en zorgen en brengen misschien weer iets anders te gaan doen. Iets.. ja, nou ja.. iets anders. En daar is papa natuurlijk wel blij mee. Tenminste, hij dacht van wel. Maar tegelijkertijd voelt hij ook iets van spijt. Iets van heimwee. De kleine pijn van een naderend afscheid. Zodat hij de laatste tijd steeds vaker een zacht sudderend verlangentje naar een nieuwe baby bij zichzelf ontwaarde. Wat vandaag zijn hoogtepunt vond in een kraamvisite aan de andere kant van het land, waar papa snuivend en knipperend probeerde de boreling in zijn armen door de tranen heen te zien. Gelukkig waren zijn eigen jongens op de twee-en-een-half uur durende terugreis op de achterbank wel zo onbedaarlijk luidruchtig en hardnekkig stierlijk vervelend dat papa zijn verlangen weer tijdig stevig onder controle had.

dinsdag 8
Ooit
Steeds vaker werd de man deze dagen lastig gevallen door het onbegrepen, verstikkend verlangen naar het moment waarop hij zijn zaakjes nou eindelijk eens voor elkaar zou hebben.

maandag 7
Geen plan
Een lekker dagje alleen in huis, had papa gedacht, toen zijn vrouw gister aankondigde dat zij met de jongens naar opa en oma zou gaan. Een heerlijk dagje helemaal niks en zeker geen kindergedruis. Rust aan zijn hoofd. Hij had niet eens de moeite genomen zich aan te kleden, vanochtend. Maar zijn vrouw was de straat nog niet uit, papa stond nog te zwaaien, of daar ging de telefoon. De buurvrouw was door haar rug gegaan. Kon helemaal niks meer. Dus of papa misschien vandaag, alsjeblieft, haar dochtertje van twee erbij kon hebben. Ach ja, zei papa, die ook wel eens door zijn rug gaat tenslotte, ik had toch geen plan voor vandaag.

zaterdag 5
Tot veertien
Zeer tevreden zat papa's peuter aan tafel met al zijn nog niet opgegeten snoepjes kleurig netjes voor zich op een rijtje. Kijk eens, wat veel, riep hij enthousiast naar de visite. Nou zeg, hoeveel zijn het er wel niet, ga ze maar eens tellen, antwoordde de visite, die in het onderwijs had gezeten. Dus daar ging papa's peuter, opgewekt zonder aarzelen van één tot tien, elf, twaalf. Maar daarna vond hij het altijd moeilijk worden. Op de portiektrap ook al, als hij oefende met papa. Eens kijken, wat kwam er ook weer na twaalf? Oh ja, dertien. En daarna... veertien, misschien? Maar dan? Geen idee. Heel even trok hij nog een peinzend gezicht maar toen wist hij het goed gemaakt. Die laatste twee at hij gewoon op. Dan hoefde hij ze ook niet te tellen. Hap. Het waren er nog veertien.

vrijdag 4
Vicieus 2
De man zit de laatste tijd namelijk weer zó in elkaar dat hij alleen maar oog heeft voor alle dingen waar hij níet aan toekomt. En daar wordt hij dan weer zó mismoedig, en zó chagrijnig van, dat hij voor de dingen waar hij best nog aan toe zou kúnnen komen niet eens meer de energie heeft.

donderdag 3
Muurbloem
Ik ga niet dansen, zegt papa's kleuter al de hele week. Dansen is stom. En inderdaad heeft papa zijn vrije ochtend vanochtend opgeofferd om als betrokken vader de dansvoorstelling van de kleuters bij te wonen, waar zijn zoon zeer vastbesloten níet aan meedeed.

dinsdag 1
Vicieus
De man had maar weer eens besloten dat het eigenlijk helemaal anders moest allemaal. Dat had hij zo af en toe. En vandaag dus ook. Maar ja, hoe pakte je dat aan, vroeg hij zich dan ook meteen weer af. Daar kwam hij nooit zo uit. Vandaar misschien.