vrijdag 28
Week om week
Met twee zware tassen aan haar schouders fietst ze in wankelend pubertempo de straat uit, naar weer een weekje bij haar moeder. Papa staat voor het raam en kijkt haar na. Daar gaat ze, zijn dochter. Hij zucht. Hij zou er wel niet meer aan wennen. 

donderdag 27
Edvard Munch
Al vanaf het vriendelijk wederzijds knikje, de herkennende glimlach over en weer had de man zich koortsachtig het hoofd gebroken over wíe hij nu eigenlijk toe had geknikt. Wie het wás die hij juist had herkend. En hij was er nog altijd niet achter. Wel was hij zo, al zoekend en speurend naar een naam, een plaats, een tijd, het antwoord tegengekomen op de eigenlijk alweer vergeten vraag wie nou toch ook weer De Schreeuw had geschilderd, dat zijn geheugen hem vorige week was schuldig gebleven. En dat was ook nooit weg natuurlijk, om weer te weten.

dinsdag 25
Oud verhaal
Jongensjongensjongens, wat een heerlijk weertje de afgelopen dagen. En dankzij de voorjaarsvakantie valt daar heel goed van te genieten. Met veel familie, vrouw en kinderen. De man knapte er zienderogen van op. 

zaterdag 22
Bah
Een fors deel van de week had de man met het bokkig hoofd in de wrokkige, donkere wolken lopen gadveren en godveren. 
Dat hij er zelf kots en kotsmisselijk van werd.
Maar nu ging het wel weer. Hoopte de man.

maandag 17
Weer thuis
Het hele weekend weg met het koor had de man genoten van een wereld zonder huiselijke verplichtingen. Zonder snottebellen, bekertjes melk en eet je boterham nou eens op. Zonder papa hij slaat me, maar híj heeft geknepen, mijn toren omgegooid. Zonder ik heb nou al honderdduizend keer en luister nou eens naar me! 
Een leven van louter ontplooiing. En één en al zelfexpressie. 
Vandaag had hij wat stilletjes de vuilniszakken buiten gezet. Het vuile wasgoed van her en der opgeraapt, de afwas weggeruimd. Boodschappen gedaan.

vrijdag 14
Gezellig avondje
Vanwege de visite vanavond, had de man vandaag het hele huis maar eens gestofzuigd, de boel een beetje gezellig opgeruimd, en boodschappen gedaan. Eindelijk weer eens een gezellig avondje volwassen conversatie.
Hij had anderhalf uur in de keuken gestaan, voor een uitgebreide feestmaaltijd met voor elk wat wils. 
Na het eten had hij de kinderen naar bed gebracht, tandjes gepoetst, pyamaatjes aan, verhaaltje voorgelezen. 
En toen ging de visite naar huis. 
En hoewel de man dan gelukkig niet af hoefde te wassen, voelde hij zich toch een beetje bekocht.

donderdag 13
Sublimeren maar
De hele week hing de peuter al ziek en zielig aan papa's rokken, na zijn amandel-avontuur. Wil niet eten, wil niet drinken, wil niet spelen, wil niet naar bed. Maar omdat het nu toch al wel weer beter ging en zijn broer vandaag ook thuis was van school, had papa allerlei gezellige plannen. Te oordelen naar het ononderbroken luidruchtig geruzie echter, het tweestemmig oververhit gekrakeel, dat iedere poging tot leuk overstemde, was hij wel weer helemáál beter ook. En was papa na een ochtend dapper maar blijven proberen zó blij dat ze morgen weer allebei naar school mochten, dat hij uit pure drift en frustratie de hele speelgoedkast heeft opgeruimd.

woensdag 12
N&w
Komt er zo'n mevrouw de bakker ingestruind, waar jij al zeker tien minuten op je beurt staat te wachten tussen de om croissantjes jengelende kinderen en taarten bestellende moeders, met je eigen zeurende jongetjes, laat ik dat ook niet vergeten te vermelden, hangend en trekkend aan je benen, zo'n mevrouw waar het zelfgenoegzaam, deftig fatsoen aan alle kanten vanaf te zien is, zo'n mevrouw waarvan je ook meteen weet: díe gaat dus níet op haar beurt wachten. Is in principe een vooroordeel. Niet netjes. Dus moet je dan wèl of juist níet verbaasd zijn wanneer ze inderdaad zonder verdere plichtplegingen vlak voor jouw neus haar worstbroodje bestelt?

maandag 10
Pompiedom
Vandaag had papa een oppaskind, een dagje onder zijn hoede, het meisje van de buren. En zat hij opeens weer voor eventjes middenin de luiers, de lekbekers, de houten insteekpuzzels. Het langzame leven van middagslaapje en we hoeven nergens naartoe. En papa vond het wel gezellig. Papa vond het wel best. Kun je eigenlijk terugverlangen naar iets dat nog niet eens echt goed voorbij is?

Wat??
Tot ver na middernacht had de man wakker gelegen van de bovenbuurlijke televisie, de bovenbuurlijke torenklok en de bovenbuurlijke gang naar bed, boemboemboem, bimbambom, bonkbonkbonk. En nu hij zich vanmorgen dan weer met twee kinderen op de fiets een weg baande door de ononderbroken stroom intolerante, geagiteerde, ongegeneerd walmende en druk telefonerende automobilisten, de kuddes overal schijt aan hebbende en druk telefonerende fietsers, uitwijkend voor zich blind op de rijweg stortende en druk telefonerende voetgangers, ventieldiep wadend en glijdend door breeduitgesmeerde, geprofileerde hopen hondenstront in alle voorstelbare kleuren bruin, vroeg hij zich weer eens hartstochtelijk af wat hij hier in godsvredesnaam nog te zoeken had?

zondag 9
Nazorg
Bij zijn vertrek uit het ziekenhuis, afgelopen donderdag, hadden we voor de peuter, als wel erg schrale troost, twee van die houten spatels meegenomen. Voor elk amandelpaar één. Leuk om mee te spelen, zeiden we tegen hem, als je weer beter bent. Ja, knikte hij lijdzaam, en je zag hem denken. Maar vanochtend kwam hij opgewonden de gang doorrennen, met zijn nog steeds wat merkwaardige stemmetje, dat hij de stokjes van het ziekenhuis nodig had. Het klonk nogal dringend dus gelukkig had papa ze snel gevonden en kon hij weer terug naar de kinderkamer, in zijn geheel eigen galopje, om samen met zijn broer al het doorstane leed van zich af te dokteren en het paard opgewekt en hoppeta van zijn amandelen af te helpen. Waarna het arme dier getroost werd met nep-appel-ijs.

vrijdag 7
Haikukuk
Iedereen slaapt al
maar de klok van de buren
roept ieder kwartier

donderdag 6
We zullen goed voor hem zorgen
Voorzichtig had hij nog een klein beetje gehoopt dat het mee zou vallen, deze tweede keer. Maar dat deed het dus niet. Het was weer even moeilijk als de eerste keer. Met loodzware benen en een loden gemoed liet de man zich, blind van tranen, de operatiekamer uit loodsen, weg bij zijn willoos slapende zoon, die ondanks zijn drie jaren kleiner en kwetsbaarder leek dan ooit.

dinsdag 4
Goed voornemen #3
Papa, je moet een beetje zo zitten. Gewillig laat vader zich dan maar in de gewenste houding duwen en trekken. Ja zo, zo is je buik wat dikker. Pardon? En voor hij het weet wordt zijn inderdaad wel wat geprononceerder aan het worden embonpoint bewreven en bestreken en bevoeld door vier spotlustige jongenshandjes: papa heeft een babietje in zijn buik, aaah, wat lief, aaah wat schattig. Er legt er zelfs eentje zijn oortje te luisteren, er geeft er zelfs eentje een kusje. Dag lief babietje in papa zijn buik.
Dat wordt dus weer een paar weekjes afzien voor papa.

maandag 3
Páááááárty!
Zijn puberdochter wilde wel alleen thuisblijven, als dat mocht, het weekend dat haar vader met zijn vrouw op stap was, haar broertjes uit logeren. Ja, natuurlijk was dat goed. Papa kent zijn puberdochter, die kan hij met een gerust hart achterlaten, die breekt de tent niet af. Geen ranzige feesten tot diep in de nacht, met drank en foute vriendjes. Toch was zelfs papa nog een beetje verrast toen bleek dat ze van haar vrijheid gebruik had gemaakt om op zaterdagavond pannenkoeken voor zichzelf te bakken.

zondag 2
Een onwelkome gast
Na een heerlijk weekend onbezorgd wandelen in de weidse sneeuw, de vallende sneeuw, met zijn tweeën, hand in hand, de jongens uit logeren, tijd voor elkaar, wat drinken uit eten de liefde, was de man op de terugweg, door het donker en de regen, met zijn vieren weer in de auto, de jongens alvast in slaap op de achterbank, vervuld van een warm en innig geluk.
Maar ook, misschien door de regen die zwaar op de voorruit te pletter sloeg en het uitzicht vloeiend en stromend vervormde, flitste heel even het idee langs dat dit net zo goed dat ene moment kon zijn vlak voor ze zich te pletter reden. Het laatste moment dat ze nog van niks wisten.
De man had een hekel aan autorijden.