vdtddecember2004

het bewijs
weblog van een huisvader
......................

uit het dagelijks archief:
december 2004

donderdag 23
Weg met de Kerstman!
Het kon zijn jongens vanmorgen niets schelen dat zij op weg waren naar het Kerstfeest op school. Met hun foute kerstmannenmutsjes op schalden zij uit volle borst een driestemmig Zie Ginds Komt De Stoomboot door de mudvolle ochtendtram. En papa kon dat wel waarderen.

dinsdag 21
Drukke dag
Het viel trouwens ook nog al mee hoor, vond de man, al die tijd die hij zogenaamd overhield met zijn jongens op school heel de dag. Hij kreeg er tenminste maar hoogst zelden in gedaan wat hij er zoal van verwachtte. Vandaag bijvoorbeeld was hij ziek en had hij zich verstandigjes voorgenomen de hele dag die hem tussen brengen en halen dan restte, onder de dekens te spenderen. Hopend op en werkend aan een tijdig herstel, de prettige dagen tenslotte in zicht. Maar één kopje koffie, één telefoontje, het loopje naar de bakker en één administratief karweitje met zijn paniekende dochter en de dag zat er al weer bijna op. En was er geen tijd meer om beter te worden.

maandag 20
De stemming
De man balanceerde vandaag weer eens flink op het randje. En eigenlijk de hele week al, als hij eerlijk was. Een merkwaardig soort onbehagen sloop zijn dagen, zijn doen en zijn denken binnen. Zo zat hij weer op internet weg te dromen bij veel te dure huizen met tuinen en extra kamers, maakte hij weer veel te veel en veel te omvangrijke plannen om alles voor eens en voor altijd helemaal anders te doen, zocht hij ruzie met zijn vrouw, begon hij kasten leeg te halen en vuilniszakken te vullen, vastbesloten het huis van linksachter tot rechtsvoor te ontslakken en op te schonen en te ontdoen van overbodige zooi, en liep hij alweer dagenlang totaal ontregeld achter zichzelf aan te sjokken en te draven zonder dat er iets anders dan ontevredenheid uit zijn handen kwam. Het soort dagen kortom, waarvan hij gedacht had dat hij er voor altijd van af zou zijn wanneer zijn jongens maar eenmaal allebei naar school waren. Het soort dagen ook waarop hij dus vroeger zijn jongens op de fiets zou hebben geladen en naar het bos was verdwenen, voor een frisse neus. Om terug te komen met het opgeluchte gevoel dat het allemaal wel meeviel. Maar ja, zijn jongens zaten op school. Dus waar haalde de man dat gevoel vandaag vandaan?

dinsdag 14
Pu lu u ku
Opeens heeft de oudste kleuter het te pakken. Hij kon zijn naam al natekenen natuurlijk, en later ook wel uit zijn hoofd, ondersteboven in spiegelbeeld, zoals dat gaat in het begin. En de naam van zijn broer, en nog zo wat woordjes. Maar sinds hij van de week geheel zelfstandig zijn eerste echte woordje las, op het margarinekuipje, van allemaal letters die hij kende en die achter elkaar uitgesproken, geloof het of niet, plotseling klonken als een woord dat hij eerder had gehoord maar nooit geschreven, Pluk, heeft hij door dat het een systeem is. Sindsdien is hij ook niet meer te verstaan. Hij praat alleen nog maar in losse letters. We gaan naar su gu oo lu. Met de tu ru e mm. Daarmee is de tijd dat we bij wijze van verrassing een ie jee es jee ee als tee oo ee tee jeetje hebben wel ook alweer bijna voorbij.

donderdag 9
Lijn 12
Hoe hij drie kinderen van en naar school kreeg, had de man zich wél een beetje afgevraagd, toen hij er een kleuter bij kreeg in huis. Want fietsen, daar konden zijn jongens geen hout van. Geen van drieën. Bovendien zou het te ver zijn. Te druk, en te gevaarlijk. Dat werd dus drie maanden trammen. Twee keer per dag heen en weer. Daar had de man wel een beetje tegenop gezien. Al die mensen op een kluitje, al die ergernis, daar had de man het nooit zo op. Maar nu hij de eerste twee weken er op had zitten, in de tram, vond hij het eigenlijk wel meevallen. Hij zat lekker warm en droog, uit de wind, en eerlijk gezegd viel de ergernis van het trammen ruimschoots in het niet bij de verschrikkingen die hij op de fiets soms had te doorstaan, door de steeds hectischer en agressiever wordende ochtendspits. Soms kwam hij zelfs met een keurig opgeruimd humeurtje weer thuis. Dus dat het nu net de drie donkere wintermaanden moesten zijn, dat was mooi meegenomen.

zaterdag 4
Heerlijk
Met de nodige tegenzin had de man er zich de afgelopen dagen toe gezet zijn verplichte gedichten te schrijven, zijn surprise te maken en zijn cadeautjes te kopen. In het belang van hun toen nog streng gelovende gezamenlijke dochter hadden de man en zijn ex-vrouw jaren geleden namelijk verstandig afgesproken samen pakjesavond te vieren, hun nieuwe gezinnen bijeengevoegd tot één grote familie. Een op het eerste gezicht wat krampachtige constructie die het evenwel jarenlang tot ieders tevredenheid heeft volgehouden. Nu begon er blijkbaar slijtage op te treden want het lukte de man ieder jaar minder er een beetje tijdig voor in de stemming te komen. Dit jaar leek het zelfs even helemaal niet meer te gaan lukken. Op het allerlaatste moment had hij zichzelf nog maar net op tijd tot actie opgejut met de gedachte dat nu zijn dochter achttien was geworden, volwassen, en op het punt stond uit te vliegen, het dit jaar de laatste keer was, op deze manier. Dat hij hierna voorlopig even kon volstaan met een paar cadeautjes voor zijn gelovende kleuters, en een paar jaar surprisepauze zou hebben. Maar nu hij had gezien met hoeveel gniffelend en glimmend plezier zijn puberdochter almaar meer van dit heerlijk avondje leek te gaan genieten, dacht hij dat hij daar misschien maar niet teveel op moest rekenen.