vdtdapril2004

het bewijs
weblog van een huisvader
......................

uit het dagelijks archief:
april 2004

vrijdag 30
Comeback
Schoorvoetend was de man ingegaan op het voorstel van zijn muzikale vriendinnen om op koninginnedag gedrieënlijk op te treden, op straat. Tussen de kinderkleedjes met zooi en het op koopjes belust publiek. Maar toen het eerste lied eenmaal gezongen was, of eigenlijk al ruim daarvoor, had hij de smaak weer zó te pakken gekregen dat er geen houden meer aan was en voordat hij stijf van de adrenaline naar huis ging, had hij een trio opgericht. En was hij intens gelukkig.

woensdag 28
Maar dapper
Vrolijk zingend en honderduit kletsend was papa met het gezin op de fiets, zijn oudste zoon in het stoeltje voorop, op de terugweg van een lekker middagje buiten, toen er een beestje zijn mond in vloog. Een klein beestje dat, hoe papa ook kuchte en proestte en schraapte, nog zeker tien minuten voor zijn leven heeft gevochten, in papa's slijmvliezen.

dinsdag 27
Voorstel
Zijn vrouw en de man waren de stad in geweest vandaag, op zoek naar nieuwe schoenen. Niet dat ze die echt nodig hadden, maar ze wilden wel eens iets nieuws en het was een aardig uitje, even zonder de kinderen. En het was de man opgevallen, zo schoenenwinkel in en uit rondneuzend en slenterend, dat er bijna geen vrouwen meer waren die níet zo'n vreselijk lage broek aanhadden. Wáár hij keek zaten meisjes, dames en vrouwen voorovergebogen schoenen te passen, en móest hij wel zien wat blijkbaar gezien moest worden. En de man bedacht dat we daar dus eigenlijk een nieuw woord voor nodig hadden, voor dat voorheen verborgen uitzicht. Zelf dacht hij aan debilleté.

maandag 26
Retro
Zo half en half had de man besloten dat hij eigenlijk wel eens toe was aan een nieuwe zonnebril. Hij verdiende zijn eigen geld nu, tenslotte, dus wie ging hem tegenhouden? En de zonnebril waar hij deze dagen de lente mee tegemoet trad, had hij zeker al een jaar of tien, als het er geen elf waren, dus die kon echt allang niet meer. Tot hij vanmorgen zijn zoon de klas in bracht en de juf, een hele hippe juf met hele hippe, hele lage broeken en hele hippe, hele kleine truitjes hem enthousiast complimenteerde met zijn koele zonnebril. Wat een gaaf kleurtje, zei ze ook nog, en bedoelde de glazen. En zo kon de man weer een zomer vooruit. Gratis en voor niks.

zondag 25
KL1396
Je leest wel eens hier of daar, in tijdschriften en kranten, je hoort wel eens iemand op tv, die er verstand van heeft: je bent als vader pas een beetje nét zo'n goede ouder als hun moeder, wanneer je 's middags om vier uur met een pot thee op het lichtje en een trommel vol gezonde volkorenkaakjes klaar zit om je kind een warm welkom thuis te geven, na een lange, vermoeiende schooldag. Met een geduldig luisterend en begrijpend oor voor alle verhalen, problemen en belevenissen. Nou, papa hééft wat klaargezeten. Dat hij over het algemeen aan een half luisterend oortje meer dan genoeg zou hebben gehad omdat zijn dochter meestal met een zuchtend "oooleukoor" in een stapel Donald Ducks of Tina's verdween, daar raakte hij in de loop der jaren wel aan gewend. Hij vond het zelfs wel grappig, nu en dan, en tenslotte zát hij er dan toch wél, met zijn pot thee. En z'n kaakjes. Dit weekend kwam zij terug van een lange en spannende week st Petersburg, en papa en haar moeder zijn ex hadden een gezamenlijk welkom-thuis-etentje afgesproken. Bij haar moeder thuis natuurlijk want je kunt vaderen wat je wilt, zo is dat met die dingen. En verdomd als het niet waar is maar daar zat ze, op de bank, met een Donald Duck. En papa kon luisteren tot hij een ons woog, veel meer dan een zuchtend oooleukoor kwam er niet uit. En dat zou dan wel de leeftijd zijn, zoals zijn vrouw beweerde, grappig vond papa het deze keer niet.

vrijdag 23
14:30 u
Zo goed als blanco had de vrijdag voor hem gelegen. Zelfs boodschappen doen was niet nodig deze dag, alles was in huis. Een prima dag, zo dacht de man, om een nieuw begin te maken met een oud plan. Een vast, maar steeds uitgesteld voornemen. En weer maakte hij de fout eerst nog wat kleine klusjes te willen klaren, mailtje sturen artikeltje lezen briefje printen, en weer werd hij pootje gelicht door de tijd want voor hij aan zijn grote plan was begonnen, was het daar alweer te laat voor.

donderdag 22
Metro
Aanvankelijk had papa een beetje de smoor in gehad toen zijn jongens vandaag alwéér een vrije dag van school hadden want waarom moest dat altijd precies op een dag dat híj al zijn plannen ervoor af moest zeggen? Of uit zijn hoofd moest zetten? Had hij tegenwoordig niet óók een carrière soms? Al was het maar een piepkleintje? Maar toen hij uiteindelijk met een paar vrouwelijke lotgenoten en hún kinderen in de speeltuin terechtkwam, op een bankje in de zon, waar de kinderen de hele middag met elkaar speelden en papa gezellig met de mama's zat te ouwehoeren, te geiten en te giechelen en er zelfs nog een fles wijn aan te pas kwam, vond hij het eigenlijk wel weer een goed voorbeeld van hoe je werk en zorg moest combineren. En van hoe geëmancipeerd hij daar mee omging.

dinsdag 20
Snoek
Hoewel het soms lastig was, waren zijn vrouw en de man het er ook over eens dat een auto vaak veel minder handig was dan hij leek, en daarom hadden ze er geen. De man had zelfs geen rijbewijs. En al besefte hij dat hij daarin zoniet de enige dan toch in elk geval één van de zeer weinige mannen was, hij had daar nooit problemen mee gehad. Maar toen hij zich vanmiddag uit het venster boog om te zien waar zijn vrouw toch bleef, van haar ommetje met de jongens, zag hij aan de overkant een opgewonden groepje buurvrouwen om de overbuurman heen kirren en koeren. De overbuurman die daarvan bijna nog harder ging glimmen dan zijn spiksplinternieuwe antieke Snoek station. Tot zijn verbazing zag de man zijn vrouw, én zijn jongens, zijn hele gezin óók om de overbuurman heen dartelen en draaien en huppelen. En om zijn mooie auto. Hij zag zijn vrouw liefkozende aaitjes geven over de motorkap, hij zag haar warme blikken door de voorruit naar binnen werpen, hij hoorde haar loven en prijzen, hij hoorde zijn jongens flemen, van oh en ah en koel. Bedremmeld deed de man het raam weer zachtjes dicht, en even voelde hij zich ontzettend autoloos.

maandag 19
Mineur
Erg gezellig was de man niet geweest voor zijn vrouw, de afgelopen week. Elke avond had hij tot laat zitten werken. Achter de computer. Om zijn opdrachten af te krijgen. En het weekend was zó vol gepropt geweest met van hot naar her en visite dat een rustig avondje tweeën er niet had ingezeten. Om dat er dan nu alsnog van te laten komen, en ook om weer een beetje nieuwe energie op te doen, had hij vandaag besloten zijn wekelijks avondje zingen af te zeggen. Maar omdat de man en zijn vrouw kort na achten een knallende ruzie hadden gekregen, over het helemaal niks waar knallende ruzies nou eenmaal altijd over gaan, was het weliswaar een erg rustig want koppig zwijgzaam avondje geworden, de man was er niet bepaald van opgeknapt.

zaterdag 17
KL1395
Al heel wat keertjes had papa zijn dochter uitgewuifd. Schoolreisjes van kinderboerderij tot Efteling, werkweken en schoolkampen. Zomer- en wintersportvakanties met haar moederlijk gezin. De eerste vakantie met een vriendin, zonder papa en mama. En steeds had papa daar gestaan, op het schoolplein, aan de stoep en op het perron. Vrolijk zwaaiend met gemengde gevoelens en tranen in zijn ogen. Dag meid, dag papa's meisje, veel plezier en kijk goed uit. En vanochtend was het dan ook weer zover. Zijn dochter vertrok voor een week uitwisseling naar st Petersburg. Afscheid op Schiphol. Omdat papa en mama niet zo'n zin hadden de lange, ledige, zinloze zit tussen inchecken en wegvliegen te volbrengen, maar ze het voor de jongens wel échter vonden om toch het vliegtuig naar Rusland uit te zwaaien, hadden ze besloten vanaf het platform het eerste het beste blauwe toestel uit te wuiven. Wat maakte het uit tenslotte. En daar stond papa. Te zwaaien naar een vliegtuig waar zijn dochter níet inzat. Met tranen in zijn ogen en een flink brok in zijn keel. Dag grote meid. Dag papa's meisje. Veel plezier en kijk goed uit.

zaterdag 10
Op zak
Zijn dochter had er vroeger ook nogal een handje van gehad. Wat hij ook in de was deed, eerst haalde papa er handenvol steentjes, schelpjes, dopjes, papiertjes, stokjes, dingetjes, frommeltjes, propseltjes en prutseltjes uit. Haar jas ging soms vreemd en zwaar uit model hangen van wat ze in haar jaszakken allemaal bewaarde. En zijn zonen hebben dat nu ook. Maar dan anders. Want wat zíj oprapen van straat wordt, nadat ze het een tijdje in hun handen hebben gehouden, aan papa gegeven, om even vast te houden, omdat ze zelf iets anders vinden. En meestal pakt papa dat dan gedachtenloos aan om het even later, als hij een neus moet snuiten bijvoorbeeld, of een broek dicht moet knopen, een plasje begeleiden, net zo gedachtenloos in zijn jaszak te laten glijden. Zodat hij, op zoek naar zijn sleutels, vaak met een handvol steentjes, schelpjes, dopjes en stokjes voor de deur staat.

donderdag 8
Easyclick
Na rijp beraad zijn wij overgegaan tot de aanschaf van een aanhangfiets. Zo'n modern en kek rood éénwielertje met een woest heen en weer zwiepende vlag dat je aan je eigen fiets hangt en waar je kleuter dan net op kan doen of hij het zelf al kan. Voorzien van een zogenoemd easyclick systeem, waarmee je hem dus makkelijk aan en af en weer aan zou kunnen koppelen. Of van de ene naar de andere fiets. Nu heeft de man een gezond wantrouwen tegen dit soort bemoedigende termen. Easyclick. Als ergens hier openen op staat, bijvoorbeeld, weet je al bijna zeker dat er ongelukken gaan gebeuren en dat waar de verpakking ook openbarst of scheurt of springt, het nooit op de stippellijn of bij het pijltje is. Of scheurt er bij u wel eens iets af lángs de perforatie? Krijgt u zo'n handig en vooral hygiënisch bedoeld schenktuitje op een pak jus d'orange open zónder dat uw vinger tot minstens het derde kootje nat en kleverig wordt? Krijgt u een verpakking waar hersluitbaar op staat weer dícht? Ik niet. Dus als iets easyclick heet, dan weet ik al hoe laat het is. Dan sta je urenlang te urmen om een veel te lange bout onder het te ver uitstekend zadel door twee gaten te krijgen, die voortdurend en steeds erger bewegen ten opzichte van elkaar omdat je met één hand die éénwieler én je eigen fiets in evenwicht moet zien te houden én moet zien te voorkomen dat die minimaal vijf ringetjes en rubbertjes die de ontwerper daar gedacht had op de grond flikkeren en ergens onvindbaar de goot in rollen en stuiteren. Easyclick m'n neus. Als er al iets klikt, is het in mijn hoofd, onherstelbaar ook nog. En dat zou ik zeker niet easy willen noemen.

woensdag 7
De kalebas en de draak
Het tuinseizoen was weer begonnen. Met zijn oudste zoon had papa een weekje geleden wat plantjes gezaaid, in potjes op de vensterbank, om in het lentezonnetje achter glas alvast wat voor te trekken, zoals dat dan schijnt te heten. Ze waren al flink opgeschoten in die week, de pompoenen, de kalebassen, de zonnebloemen van eigen kweek, dus papa zou ze vanmiddag allemaal hun eigen potje geven. En omdat zijn zoon het van de week zo'n aardig werkje had gevonden, de potjes vullen met aarde, gaatje maken water geven papa helpen, vroeg hij zijn jongens of ze misschien een handje toe kwamen steken. Op de stoel bij het aanrecht. Maar nee, daar hadden zijn jongens geen tijd voor, hoe teleurgesteld papa ook keek. Want zij hadden zich namelijk net verkleed als ridder. En nu gingen ze eigenlijk liever de draak in hun slaapkamertje doden.

zaterdag 3
5 km
Omdat zijn oudste zoon zijn zinnen had gezet op een échte medaille, had papa vandaag de duinenmars met hem gelopen, en was hij aldus terecht gekomen in een bonte stoet van vlaggen, vaandels en uniformen. Strijdliederen, lintjes en badges. Vaantjes, insignes en petjes. En hij herinnerde zich dat dit wonderlijk infantiele gedoe, waar hij nu wat ongelovig lacherig naar keek, precies hetgeen was dat hem, toen hij zelf met zijn vader de duinenmars liep, vele, vele jaren geleden, het gevoel had gegeven dat hij een prestatie van betekenis aan het leveren was.

vrijdag 2
In je bil!
Ja, nu hadden zijn jongens de smaak flink te pakken natuurlijk, dus dat ging vanochtend onvermoeibaar gewoon door. Je veter zit los, er loopt een mier op je krant, er zit poep in je haar. Er vliegt een olifant door de lucht. Het zal inderdaad wel eventjes duren, voor die kikker er weer uit wil.

donderdag 1
Warempel
Niet dat het hem eerder niet was opgevallen, maar vandaag realiseerde de man zich voor zijn gevoel toch vrij plotseling dat hij de laatste tijd eigenlijk zo'n goede zin had. Zo'n opgeruimd humeur. Dat hij, nu hij erbij nadacht, al een tijdje zonder sombere ondertoon in het dagelijks leven stond. En dat dat meer was dan de lente, het weer en de zon. Meer dan de terugkeer van de blaadjes. Het leek wel voorbij. De donkere wolken opgetrokken. Hij leek verdorie wel gelukkig!