vdtd2005oktober

het bewijs
weblog van een huisvader
......................

uit het dagelijks archief:
oktober 2005

zaterdag 29
Knutselen
Mogen we kleien? Het is een vraag die zo af en toe gesteld wordt en hoewel papa heus wel vindt dat zijn jongens zich creatief moeten kunnen ontplooien, hij zich zelfs ook wel eens voorneemt om wat vaker met ze te gaan knutselen, omdat dat zo leuk en gezellig is, en hij natuurlijk ook wel vindt dat het immers stukken beter is dan gezeur om tv, computer en video, papa heeft eigenlijk altijd een beetje een hekel aan die vraag gehad. Mogen we kleien. Als je nee zei was je een zeikerd van wie ze nooit iets mochten maar als je ja zei zaten ze zelf, met kleren en al, en alle stoelen plus de tafel en de vloer, de hele kamer binnen vijf minuten onder de klei. Waarna ze het wel weer eens zat waren, jou hun onduidelijke produkten in de handen duwden, kijk dit is een olifant en kijk dit is een nijlpaard, en gezamenlijk afdropen naar de keuken en de badkamer en liefst ook nog de wc, om daar hun handen te wassen, hun armen tot ver na de ellebogen, en al doende aanrecht, fonteintjes en wastafelkranen, en alle deuren en deurkrukken op hun weg ernaartoe, te besmeuren. En vandaag was papa daar dus weer eens ingestonken. Néé, ze gingen echt heus héél láng kleien. En papa kon rustig de was gaan doen ondertussen. Van mama mocht het, had ze gezegd, toen ze boodschappen ging doen, als het van papa mocht. Dus vooruit maar weer. Maar nog vóórdat papa de was goed en wel zelfs maar verzameld had, kondigde zijn jongste zoon al aan dat hij klaar was. Hij toonde diep tevreden een wel zeer minimaal uitgevoerde draak. Waarna zijn broer met een boos gezicht kwam melden dat het bij hem allemaal niet lukte en dat híj er dus mee ophield. Bemoedigende woorden, aansporen of tegensputteren hielpen papa niets, ze gingen hun handen wassen. En terwijl papa nog druk mopperend in de weer was de rotzooi op te ruimen, in de kamer, de keuken, de badkamer en liefst ook de wc, hadden zijn jongens zich alweer in een nieuw project gestort. Of papa even kon helpen een houten vliegtuig te knutselen?

vrijdag 28
Condooms
De man had zich voorgenomen het zakelijk aan te pakken. Naar binnen lopen, bestellen en betalen. Net als bij de bakker een halfje brood. Toch had hij het uit ongemakkelijkheid weer niet kunnen laten er een schalks grapje over te maken, tegen de winkeljuffrouw. En verliet hij de drogisterij alsnog blozend van schaamte.

donderdag 27
Lullabye
De man stond weer eens op het podium, vanavond. Met zijn muzikale vrienden. Feestelijk gekleed en prachtig uitgelicht zong hij dit lied voor zijn dochter, die in de zaal zat. Hij keek haar in het donker aan en zong van liefde en eeuwige trouw van een vader aan zijn dochter, al werd ze nog zo groot. Zó mooi, vond hij het zelf, het lied, en de gedachte, en hoe hij dat daar stond te zingen, dat hij zijn tekst kwijtraakte en een paar maten onduidelijk stond te playbacken voor hij weer wist waar ze waren. Zijn dochter, bleek later, had dat gelukkig niet gemerkt.

maandag 24
Weer thuis
En het was een welbestede herfstvakantie geweest. Waarin zijn zonen hadden kennisgemaakt met het circus, met olifanten en tijgers en al; waarin de man en zijn vrouw ook weer eens met zijn tweeën hadden gewandeld, langs oever en weiland en terug met de bus; waarin het zwembad ditmaal voor de verandering geheel voor het plezier werd bezocht, samen met oma nog wel; waarin kastanjes en paddestoelen werden gezocht, en mooie herfstbladeren al; maar bovenal hadden de man en zijn vrouw twee dagen likkebaardend rondgereden over het platteland van hun keuze. Langs dorpen en weilanden. Voor het eerst serieus op zoek naar een nieuwe plek onder de zon. In de stromende regen, dat wel.

dinsdag 18
Herfstvakantie
Omdat het herfstvakantie was, trokken de man en zijn gezin er een paar daagjes op uit.
Na het weekend zijn zij weer terug.

vrijdag 14
Tatuu
De school van zijn jongens had iets nieuws verzonnen. Een speelgoeduitleenbalie. Daar konden de kleuters, vandaag voor het eerst, gratis speelgoed lenen, voor thuis. Waarschijnlijk bedoeld voor allochtone kleuters die thuis dan geen speelgoed schijnen te hebben. Maar die stonden niet in de rij. Papa wel, met zijn kleuter. Niet dat die thuis geen speelgoed heeft, welnee, de kasten puilen er zelfs van uit. Je struikelt erover in iedere kamer, in de gang en in de keuken. En dan ligt er ook nog het een en ander in bed, en eronder. Nee, gewoon, omdat hij er een leuk plastic pasje voor had gekregen en hij het wel stoer grote-menserig vond om dat dan ook te gebruiken. Hij had er zelfs een portemonnee voor mee naar school genomen, om dat pasje in te bewaren. In het vakje, dat daar voor was. De keuze viel op een grote brandweerauto met heel veel toebehoren, waar papa zich over twee weken al weer helemaal gek naar zag zoeken, als het weer ingeleverd moest worden. Op zijn knieën het huis door, op zoek naar een rood dingetje, tussen al die andere zooi. Onder het bed en achter de bank. De grote brandweerauto zat bovendien in een enorme plastic box, vanwege al dat toebehoren natuurlijk, die papa maar ternauwernood nog óók op de fiets kreeg, bij de zak met regenpakken, de twee schooltassen, de extra tas met werkjes die mee naar huis mochten en zijn eigen tas. En de kleuter, niet te vergeten. Maar goed, eenmaal thuis gekomen trokken ze zich onmiddellijk gebroederlijk terug in hun kamertje, geen tijd voor een glas chocolademelk. Geen tijd voor een appeltje of een koekje, of even gezellig met papa. Er moest gespeeld met de brandweerauto. Er zat zelfs een zwaailicht op. De rest van de middag had papa alleen nog maar eensgezinde brandweergeluiden gehoord, tot vlak voor de pannenkoeken. Papa kon in de speelgoedkasten en onder het bed een heleboel speelgoed aanwijzen waar nog nooit zó lang en zó tevreden mee gespeeld was. Dus nu had papa bedacht dat hij al dat speelgoed naar de speelgoeduitleenbalie ging brengen. Dan konden zijn jongens het af en toe twee weekjes lenen. Dan was het veel leuker. En het scheelde een hoop ruimte in huis.

donderdag 13
Open
Zijn oudste zoon zat alweer een paar weken in groep drie en had dus al aardig wat woordjes geleerd. Maan, roos, vis, en nog zo wat. Thuis oefende hij ook driftig verder, zo leuk en spannend vond hij het. Maan, roos, vis, schreef hij, met allengs minder moeite. Maan, roos, vis, lazen papa en mama, tot zijn tevredenheid, en las hij zelf, met gepaste trots. Telkens weer en steeds opnieuw. Mét al die andere woordjes van school. Vanmiddag, achterop de fiets, op weg naar zwemles, wachtend voor het rode stoplicht, hoorde papa hem ook weer zachtjes letters voor zich uit mompelen. En plotseling werd papa met twee opgetogen handjes op zijn rug getrommeld en jubelde zijn zoon met overslaande stem dat hij het bordje van die winkel kon lezen. Open, stond er, kijk maar. Oo, pu, e, n. Open. Een écht woord, had hij gelezen. Een écht woord in het wild.

woensdag 12
1986
Negentien, werd zijn dochter vandaag. Negentien jaar alweer. Haar laatste jaar als tiener. Haar laatste tienerjaar. Volgende keer werd ze twintig. Morgen of zo, zo onbegrijpelijk snel als de tijd ging. En het was dit jaar de eerste keer dat papa zijn dochter niet eens zag, op haar verjaardag. Want daar had zij het te druk voor. Een telefoontje, dat kon nog net, al stond ze in de keuken. Jaja. Zó oud had de man zich nog niet eerder gevoeld.

dinsdag 11
Staat er nog
Wat was dat toch met die afwas? Vroeg de man zich af. Het was het ergste waar je ruzie over kon krijgen, en dus ook het laatste waar je ruzie over wílde krijgen, maar toch lukte het elke keer weer. En nou stond hij hem evengoed nog te doen ook! Pokke-afwas.

zondag 9
Zo zoon
Vandaag wordt een léuke dag, zat zijn jongste zoon zich aan de ontbijttafel tevreden glimmend tegen niemand in het bijzonder een beetje voor zich uit te verkneukelen. Hij zat er nog net niet bij in zijn handen te wrijven maar hij had er duidelijk zin in. Het was ook inderdaad de bedoeling dat het een leuke dag zou worden omdat vandaag het kinderfeestje van zijn jarige broer gevierd zou gaan worden, met draken en pijlen & bogen, op het strand, en het wérd ook een hele leuke dag, maar wat de man zich nou aan de ontbijttafel bij zichzelf zat af te vragen was wanneer hij zelf voor het laatst zó een dag was begonnen. Met zoveel onvoorwaardelijk enthousiasme en vertrouwen. Hij kon het zich niet herinneren. Wanneer had híj zich voor het laatst vol passie ergens ingestort? Maakte hij de vraag meteen wat breder, zoals in zijn aard lag. En al kon hij zich dat dan nog wel herinneren, hij moest toegeven dat het lang geleden was. De laatste tijd, de laatste jaren was het toch allemaal van een lusteloze, berustende en richtingloze gezapigheid, besefte hij opeens dat hij dat eigenlijk al een tijdje vond. Hij leek verdomme wel ingedut. Opgebrand. Uitgeblust. Hij nam zich voor maar eens wat meer een voorbeeld aan zijn jongste zoon te nemen. Maar ja.

donderdag 6
Plug&Play
Reuze trots was de man geweest, toen hij vandaag geheel zelfstandig een nieuwe scanner had gekocht. Vorige week was hij nog met een vriend die er verstand van had op pad geweest om een nieuwe computer te kopen, maar nu was gebleken dat een nieuwe scanner ook onvermijdelijk was, had hij gevonden dat het wel een beetje erg kinderachtig zou zijn om dat nou niet gewoon alleen te durven. Hoe moeilijk kon het zijn? En het was inderdaad erg meegevallen. Gewoon een doos pakken en betalen. Simpel zat. En het installeren was al even makkelijk, volgens de doos, en de gebruiksaanwijzing. Plug and play, stond erop. En Quick Start Guide. Dat zou dus ook wel lukken, had de man gedacht. Maar wat hij ook probeerde, de hele middag, hij kreeg het apparaat niet aan de praat. Vloekend en tierend zat hij aan het scherm, zoals dat gaat. Schijfje erin, schijfje eruit, opnieuw opstarten en alles nog een keer van voren af aan. Zonder succes. Radeloos en opgefokt tot en met sloot de man zijn computer af om nog net op tijd zijn kinderen uit school te halen. Met een verwoest humeur zat hij de rest van de middag uit. Vanavond had hij een vriend aan de lijn, een vriend die er verstand van had, en die leidde hem geduldig nog eens door de installatie. Hoopvol sloot de man zijn nieuwe scanner nog eens aan op het systeem. En merkte toen dat het stekkertje er maar half inzat. Er al die tijd, de hele verhitte middag dus maar half had ingezeten. Maar dat durfde de man niet tegen zijn vriend te vertellen. Dat durft hij trouwens aan niemand te vertellen.

maandag 3
Zeven
Vandaag was het feest want pappa's oudste zoon was jarig. En het mooiste moment was ongetwijfeld dat prachtige blije smoeltje dat boven de dekens uit kwam en met een wel zeer brede glimlach net deed of het echt pas wakker was geworden van het plotseling verjaardagsgezang met sterretjes. Ook mooi was hoe hij met zijn net gekregen vulpen onmiddellijk hard aan het werk ging in zijn net gekregen boekje en àlle woorden opschreef die hij ook nog maar net had gekregen: Ik. Maan. Roos. Boom. Vis.

zaterdag 1
Spook
Nietsvermoedend liep de man met zijn jongste zoon een boodschapje te doen voor het weekend, in de winkelstraat om de hoek, toen hij uit zijn ooghoek een bekend gezicht bij de parkeerautomaat zag staan. Hij had het gezicht maar drie keer gezien in heel zijn leven, maar hij herkende het direct. Het was de chirurg die hen het slechte nieuws verteld had, die zijn vrouw geopereerd had, een half jaar geleden zo'n beetje. De man verstarde. Reageerde nog slechts afwezig op het aanhoudend gebabbel van zijn zoon. Een verdrietige, sombere boosheid maakte zich van hem meester. En hij was zeker niet in staat het gezicht te zien als dat van de redder van zijn vrouw. Wat ook had gekund.