het bewijs
weblog van een huisvader
......................

 


uit het dagelijks archief:
november 2005
 





 

 

 

 

 

 

woensdag 30 november
Pikding
Zwarte Piet was op school geweest, bij zijn zonen vannacht. En zoals ieder jaar had hij alle deuren van de klassen op slot gedaan, en de sleutel verstopt. Het was dus een drukte van belang in de gang, vanmorgen. Zogenaamd radeloze juffen en meesters, de handen theatraal in het haar, want hoe moesten ze nou in de kring? En in de bouwhoek? Vaders en moeders die dit ritueel opgetogen voor het eerst meemaakten, vaders en moeders die het ritueel gelaten voor de tweede of derde keer over zich heen lieten komen en vaders en moeders die duidelijk eigenlijk nodig naar hun werk moesten. En héél véél drukke kinderen. Gillend en springend van opgewonden plezier. Op de deuren bonkend van laat ons binnen stoute Piet! Zijn jongste zoon kon er ook wat van. Vol overgave stond hij tegen de deur van de klas te bonken en te springen en te schoppen. Samen met zijn roodaangelopen vriendje. Zó vol overgave dat papa het eigenlijk een beetje te gek vond worden. Juist wilde hij naar voren stappen om zijn zoon tot kalmte te manen toen een moeder tegen hem zei dat ze de testosteron bijna kon ruiken. Toen bedacht papa zich opeens. En liet zijn jongen net zo lang zijn gang gaan tot de meester er iets van zei.

zaterdag 26 november
Gooi wat in mijn laarsje
Negentien jaar, was zijn dochter. Volwassen, zou je kunnen zeggen. Ze was dit jaar met studeren begonnen en vol enthousiasme op zoek naar een kamer, in een andere stad. Ze was klaar om uit te vliegen, het ouderlijk nest te verlaten. Steeds meer werd er ook afgeweken van de ooit afgesproken week om week bezoekregeling. Het was de man wel eens een raadsel of ze er nou wel of niet was, die week, die dag, dat weekend, met het eten. Hij vond het dan ook wel iets attents hebben dat zijn dochter hem vandaag vroeg of er op haar gerekend was. Natuurlijk was er op haar gerekend, sprak de man zijn dochter liefdevol toe, er was eten genoeg in huis. Maar dat bedoelde zijn dochter niet. Want het was immers zaterdag? En dan werden de schoentjes toch gezet? Was er daarbij op haar gerekend? Wilde ze graag weten. En de man was zowel vertederd als verbaasd.

donderdag 24 november
Applaus
De kleuterklas van zijn jongste zoon gaf vandaag een dansvoorstelling, op school. Nou ja, relativeerde zijn zoon het zelf maar alvast een beetje, het was geen echt dansen, maar gewoon spelen. Dansen is namelijk voor meisjes en helemaal niet stoer, vandaar. En of de papa's en de mama's dus maar wilden komen kijken, was vorige week met een briefje gevraagd. En het was dan wel midden in de toch al niet zo lange maar wel erg drukke werkdag en het was bovendien weinig aantrekkelijk weer om twee keer extra doorheen te fietsen, papa had zich nou eenmaal voorgenomen dit soort dingen altijd belangrijker te vinden dan zijn werk, dus daar zat hij, in de gymzaal, op een veel te laag houten bankje, te kijken naar zijn zoon. Die met veel lawaai en drukke gebaren en bewegingen rondjes liep te rennen en over de grond lag te slierten en zich vreselijk uitheinig gedroeg. Net als thuis. Alleen moest papa er nu voor klappen.

woensdag 23 november
Hallo?
Eén van de vele dingen waar de man een afschuwelijke hekel aan had was mobiel telefoneren. Vreselijk vond hij dat. Al dat gezwets en geblaat en gewauwel over meestal helemaal niks. Over ik ben hier en waar ben jij en ik zie je in vijf minuten. Mensen ook, die je ongegeneerd midden in een zin met een gehaast sorry afkappen om hun telefoontje op te nemen, cassieres die eigenlijk geen tijd hebben voor je boodschappen omdat ze zitten te bellen. Laat staan dat ze je groet beantwoorden. Sneue types die druk telefonerend naast hun gelaten gezin in het bos lopen te wandelen, en dan waarschijnlijk nog in de veronderstelling zijn dat ze heel modern werk en gezin lopen te combineren. Of mannen die voor de koeling hun vrouw bellen om te vragen welke margarine ze mee moeten nemen. Blue Band of Zeeuws Meisje. Brrr. Nóoit zou de man zó diep zinken. Nooit. Dus àls hij zijn mobiele telefoon dan al eens bij zich had, stond hij meestal uit. En àls hij dan eens een keertje moest bellen dan zocht hij besmuikt het stilste hoekje op dat hij maar kon vinden. Maar nu was de man in zijn volkstuin aan het werk, en speelde zijn oudste zoon bij een vriendje. De moeder van het vriendje had zijn mobiele nummer gevraagd, om hem te kunnen bellen wanneer hij zijn zoon weer kon komen halen. En nu stond hij bovenop een ladder een boom te snoeien en ging zijn telefoon. De moeder van het vriendje. Die hij bovenin de boom mobiel en al te woord stond. En toegegeven, hij vond het best wel stoer inderdaad.

maandag 21 november
Zes
Soms vergeet je wel eens even hoe belangrijk sommige dingen eigenlijk zijn voor je kinderen. Omdat je met je kop zo bij je eigen getob en gepieker bent, je eigen volwassen gezeur. Bij hoe druk je het deze week toch weer krijgt, en hoe weinig zin je daar maar in hebt. Hoe de nieuwe medicijnen zullen vallen bij je vrouw. Je chagrijnige humeur niet te vergeten, dat toch nog plots de kop op steekt. Maar als je dan je jongste zoon zijn bed uit ziet springen, na het ochtendlijk gezang van lang zal hij leven in de gloria, zijn cadeautjes tegemoet, vol verwachting roepend: Joepie! Nu ben ik Zes!, ja, dan weet je het opeens weer. Zó belangrijk is eigenlijk verder niets. Helemaal niets.

woensdag 16 november
Geheim
Aan het eind van het tandartsbezoek mochten zijn jongens zoals gewoonlijk iets uitzoeken uit de la met plastic dingetjes. Een belangrijk werkje waar ze altijd veel tijd voor nodig hebben want ze willen niet alleen alles eerst goed gezien en bekeken en vastgehouden hebben, en dan het leukste kiezen, ze willen hun keuze ook op elkaar afstemmen. Dat het allebei even leuk is wat ze hebben, en ze niet met scheve ogen naar elkaars dingetje hoeven kijken, omdat ze dat bij nader inzien toch leuker vinden. Meestal namen ze dan ook allebei hetzelfde. Een autootje of een bootje, of zoiets. Zijn jongste had zijn oog al laten vallen op een rode superauto. Maar de oudste had deze keer een ander idee. Hij nam een ringetje. Voor aan zijn vinger. Een zilverglimmend ringetje met een zilverglimmend hartje. In een doorzichtig ei. Met verliefde ogen liet hij het zien. Mooi, vond papa het ook, maar dat het natuurlijk wel een beetje voor meisjes was, eigenlijk, probeerde hij toch ook een beetje voorzichtig te voorkomen dat zijn zoon straks eenmaal weer buiten toch liever ook een superauto had gehad. Dat probleem had zijn jongen blijkbaar ook al aan zien komen en daar had hij wat op bedacht: Papa, ik doe hem gewoon alleen thúis aan. Wat natuurlijk een hele goede oplossing is. Niet iedereen hoeft alles te weten tenslotte.

dinsdag 15 november
Lekker
Een beetje vreemd was het wel, dacht de man. Het was toch al aardig aan het novemberen en nog altijd had de jaarlijkse herfstdip, normaal ieder jaar klokslag oktober stipt op tijd, zich niet bij hem aangediend. Nu was het de laatste weken natuurlijk ook nog weinig herfstachtig weer geweest. Eerder een beetje lente. Misschien dat het daar aan lag. Aan de andere kant deden de omstandigheden toch behoorlijk hun best hem eronder te krijgen. De wasdroger, bijvoorbeeld, was bezweken, net als de reesbaan van zijn jongens. De kat was weggelopen. En weer teruggekeerd, en had vanochtend, recht onder zijn ogen, midden in de kamer, hondsbrutaal op de vloer zitten schijten. Morgen moest hij naar de tandarts. Zijn spiksplinternieuwe computer was er afgelopen week gewoon mee opgehouden. Kapot. Niks meer. Vlak voor twee deadlines, ook nog. En de op stel en sprong geleende laptop, waar hij nu op zat te tikken, vertoonde ook al kuren. Om van de computer van zijn dochter maar te zwijgen. En nu zal de man niet beweren dat hij dit allemaal met een glimlach heeft doorstaan, zeker niet, de ruiten hebben getrild. Maar somber? Nee, dat niet. Vreemd.

dinsdag 8 november
Zij wel
Not everything in Holland is flat, stond er vandaag op het t-shirt van de stagejuf van zijn oudste zoon. En inderdaad was het t-shirt van de stagejuf allesbehalve plat. De letters vervormden er zelfs een beetje van, zo goedgevuld was het t-shirt van de stagejuf. En de man wist zeker dat hij daar net nog iets over te zeggen had, maar hij was het glad vergeten. Iets zuurs was het geweest, dat wel.

dinsdag 1 november
Lul
De man was dan zo langzamerhand wel weer aan het werk gegaan, hij had wel weer wat opdrachten, zo af en toe, en daar was hij ook wel blij mee, maar hij had zich, na al het voorafgaande, heilig voorgenomen altijd te blijven onthouden wat nou echt het belangrijkste was. En dat steeds voorop te blijven stellen. Zijn gezin, zijn kinderen, zijn vrouw. Het leven. De mensen om hem heen. En dus nooit zijn werk. Want dat zijn dan van die dingen die je je voorneemt als de zaken eens voor altijd flink op zijn kop worden gezet. Vanochtend zat de man aan de telefoon. Hij deed een telefonisch interview, voor zijn werk. Over een onderwerp waar hij zo één twee drie maar weinig van begreep. Hij moest zich er flink op concentreren. En dat viel niet mee want, omdat de bel kapot was, stond er iemand aanhoudend en doordringend en steeds harder met de brievenbus te klepperen. De man probeerde het heel lang niet te horen maar uiteindelijk verontschuldigde hij zich even bij de geïnterviewde en poeierde snel de buurvrouw af, want die was het. Een lieve buurvrouw, van de overkant. Maar dat hij aan de telefoon zat. Voor zijn werk. Zich verontschuldigend droop zij af. Asgrauw, bedacht hij pas later, toen hij 's avonds hoorde dat zij aan de deur had gestaan met vreselijk slecht nieuws. Zo'n beetje hetzelfde slechte nieuws als dat van zijn vrouw en de man, zeven maanden en twaalf dagen geleden. En met de hoop op een luisterend oor, een schouder. Een warme arm om zich heen. Wat een lul, had ze gedacht, vertelde ze de man, toen het allemaal was besproken. Wat een lul, dacht de man nog steeds.



 


©2005JosvanVenrooij