vdtd2005januari

het bewijs
weblog van een huisvader
......................

uit het dagelijks archief:
januari 2005

dinsdag 25
Vooruit dan maar
Breng ze dan een dagje naar de naschoolse opvang, opperde zijn vrouw niet voor de eerste keer, omdat de man weer zo liep te zuchten en te klagen dat hij zo weinig tijd had om te werken. Normaalgesproken had de man dat idee al verworpen voor zijn vrouw het goed en wel helemaal geopperd had: zijn kinderen gingen níet naar de naschoolse opvang! Dat andere mensen dat deden dat wilde hij best respecteren, maar zelf wilde hij het toch niet zo ver laten komen. Ach, die arme schatjes. Zielig was het, het idee. Maar vandaag had de man er opeens wel oren naar. Stel je voor, dacht hij, een dagje niet al om kwart over twee de computer uit. Kon hij misschien eens iets niet in het weekend af maken. En voor hij het wist had hij zijn schatjes al opgegeven en wel. Met bezwaard gemoed vertelde hij het ze, vanmiddag na school. Gezellig met zijn allen aan tafel, met een koekje bij de thee. Hij had zich voorbereid op een lang en moeilijk gesprek en hij was er eens goed en begrijpend voor gaan zitten. Joepie, riep zijn oudste kleuter, meteen na de eerste voorzichtig inleidende woorden. We mogen naar de naschoolse! En ook zijn andere twee kleuters zaten breeduit te glimmen van ondankbaarheid. Joepie. De naschoolse.

woensdag 19
Heel eventjes
Gisteren had de man voor het eerst in heel lange tijd weer eens een liedje afgekregen. Hij probeerde dat soms nog wel eens, maar omdat er niet echt een reden meer voor was lukte dat dan maar half of helemaal niet en de man dacht dus eigenlijk dat hij het gewoon niet meer kon. Tja, zo gaan die dingen. Behalve gisteren dus. Toen lukte het wel. Omdat er een reden voor was, misschien. Het waren maar acht regeltjes hoor, maar die gaven hem zóveel meer blijdschap en voldoening dan al die lappen gebruikstekst die hij tegenwoordig moeizaam zat te schrijven, dat hij het ook meteen weer verpestte door zich uitgebreid af te gaan zitten vragen waar hij dan eigenlijk mee bezig was?

dinsdag 11
Vliegt
Alweer tijden liep de man rond met het misschien ook wel een beetje terechte idee dat hij zo weinig tijd voor zichzelf had, de laatste tijd. Als zijn kleuters er níet waren moest hij snel aan het werk, om zijn werk op tijd af te krijgen, en als zijn kleuters er wél waren had hij daar zijn handen en zijn hoofd weer aan vol. En nergens anders tijd voor. Zeker niet nu het er al een tijdje drie waren. Overal in huis lagen de schuldgevoelens in grote en zware onafgemaakte, nauwelijks aan begonnen stapels op de loer. Zijn accordeon, om maar eens in het wilde weg een voorbeeld te noemen, was al weken de koffer niet meer uit geweest. Geen tijd voor gehad, vond de man. Werk, gezin, kinderen. Drukdrukdruk. Vanmiddag vroeg de man zich opeens af waar hij dan eigenlijk op wachtte. Altijd maar. Hij zette een bak lego voor ze neer, maande zijn kleuters tot rustig spelen en gordde zijn trekzak om. Meer dan een uur later, toen de man allang geen zin meer had, zaten zijn jongens nog altijd rustig te spelen. En de man vroeg zich af of hij zich het leven niet af en toe wat te ingewikkeld maakte. Hij dacht van wel. Nou ja, hij wist het eigenlijk wel zeker ook.

donderdag 6
555
Radeloos draaide de man de knop van zijn radio van links naar rechts en weer terug, maar er was geen ontsnappen mogelijk. Al de hele ochtend hoorde hij hoe op iedere zender die hij opzette om de haverklap met toeterende reclamespotjes breed werd uitgemeten hóe gul de Nederlandse kruideniers wel niet precies waren geweest, met hun reclamezendtijd. En hoe érg ze het allemaal wel niet vonden, van de ramp. En de slachtoffers. Van ellende kwam hij uiteindelijk terecht op een hindostaanse zender. Dat galmde ook behoorlijk, maar dat hoefde hij tenminste niet allemaal te verstaan.

dinsdag 4
Tips voor doe-het-zelvers, deel 52
Tip 87
Goed, u heeft dus besloten in plaats van eerst eens af te maken waar u aan begonnen was, de keuken, deze tweede vakantieweek te besteden aan een nieuw urgent maar wat overzichtelijker projekt, waarvan u nú nog verwacht dat u het in die week misschien wel helemaal af krijgt: een nieuwe kast in de jongenskamer. Zodat u daarmee weer eens wat eer in kunt leggen, met uw eeuwig geklus. Tja. Dat zou leuk zijn natuurlijk. Er is immers al een tijdje niets meer afgekomen. Sterker nog, als u eerlijk bent zult u moeten toegeven dat er eigenlijk nog niet één vertrek écht hélemaal áf is. In iedere kamer moet nog wel het één of ander worden afgemaakt of opgehangen, geschilderd, getimmerd of vastgeschroefd. Overal liggen, staan of hangen en zijn de dingen voorlopig maar eventjes zoals het nou eenmaal is, voor zolang, totdat u tijd heeft om het af te maken. Uw huis verkeert in een zeer frustrerende staat van permanente tijdelijkheid. De jongenskamer vormde daarop een uitzondering. Tenminste, tot vandaag.

Tip 88
Wanneer u dan besloten heeft een flinke nieuwe kast te bouwen in de jongenskamer, de kamer die ooit, jaren geleden alweer, als eerste en tot nog toe enige kamer helemaal af was, en u moet om te beginnen een destijds door uzelf aangebrachte houten hoeklijst verwijderen, die dan zo ongelooflijk vast blijkt te zitten dat u er zeker een half uur mee bezig bent die zonder al te veel schade aan te richten van de muur te krijgen, bedenkt u zich tot troost dan maar dat u misschien niet erg opschiet met uw verbouwing, maar dat wát u doet in elk geval wel góed gebeurt.