vdtd2005augustus

het bewijs
weblog van een huisvader
......................

uit het dagelijks archief:
augustus 2005

zaterdag 27
Over sex
Verliefd en verlangend liepen de man en zijn vrouw vandaag een beetje om elkaar heen te draaien. Het kón niet, met de kinderen erbij, maar ze hadden er allebei zin in. Steeds meer, zoals dat gaat wanneer het niet kan. Uitdagend klom zijn vrouw bij de man op schoot, zijn stoel naar achteren rollend, een rustig hoekje in. Haar handen woest in zijn nek en zijn haar, vonden haar lippen, haar tong, haar warme tong de zijne. De man liet zijn handen over haar rug, haar kale hoofd, haar lieve billen dwalen. Begerig streelde hij haar borst, knoopte haar bloesje een beetje los, opende haar beha. Zwaar van de prothese zakte die aan één kant wat naar beneden, en onthulde het begin van het litteken, dat daar sinds bijna zes maanden zat. En hoewel dat natuurlijk niet onverwacht was, niet onverwacht kon zijn, was het wel opeens teveel. De betovering was verbroken. De tranen over zijn wangen troostte de man zijn vrouw. Nee, het verdriet is natuurlijk nog lang niet op.

vrijdag 26
Perfect
En er was nóg iets waarvan de man zich had voorgenomen dat het er nu dan maar eens echt van moest komen, nu het leven toch op de schop ging. Nu het leven zichzelf toch zo overhoop had gehaald. Nog zo'n plan, zo'n vaag verlangen dat al jaren gekoesterd werd, maar ook gevreesd. En dus maar niet uit de verf kwam. Zijn kinderboek. Met versjes en illustraties. Hoe vaak al was hij eraan begonnen? Hij wist het niet eens meer. Even vaak, in elk geval, was hij er weer mee opgehouden. Ook wel nog vóórdat hij er goed en wel aan begonnen was trouwens. Maar.. nu ging het er van komen, was het plan. Hij moest nu maar eens een beetje doorzetten, vond de man streng van zichzelf. Hij had immers niet voor niks al die jaren zijn avonden aan de kunstacademie op zitten offeren. Kwast en potlood paraat, en aan het werk, verdorie! En zo zat hij de afgelopen dagen dus weer dagelijks in zijn atelier. Wanhopig te proberen vol goede moed te blijven. Want na een weekje ploeteren en modderen en sleuren begon hij te vermoeden dat het waarschijnlijk nog een hele klus zou worden om zijn eigen inmiddels torenhoge scepsis te overwinnen.

donderdag 18
Geen zin
Voor het eerst na de zomervakantie had zijn oudste zoon vandaag weer zwemles en voor het eerst zou hij vanmiddag in het diepe gaan zwemmen. Een week van tevoren al had hij dwars aangekondigd daar géén zin in te hebben. Het had papa en mama het verstandigst geleken daar niet al teveel aandacht aan te schenken en de dingen maar gewoon te laten gebeuren, maar hun zoon hield woord. Hij had er inderdaad heel duidelijk geen zin in. Met zijn armen stevig voor zijn borst gevouwen en zijn bokkige kop tussen zijn opgetrokken schouders stond hij boos nee te schudden tegen wie hem maar aansprak. Zelfs toen hij uiteindelijk níet in het diepe hoefde maar gewoon weer in het kleine badje mee mocht zwemmen gaf hij niet op. Onvermurwbaar bleef hij met afgewend gelaat op de kant zitten, al gebaarde papa nog zo streng vanaf de tribune van hoppetee het water in. Net toen papa een beetje driftig begon te worden, van wat zullen we nou beleven en stel je niet zo aan en ben jij nou een grote jongen, schoot hem opeens te binnen hoe hij zelf week na week zijn ouders tot wanhoop had gedreven, vele jaren geleden, huilend en bibberend aan de rand van het kikkerbad, met zijn jongere broertje, smekend om naar huis te mogen, misselijk van ellende. En hoe groot en hoe diep zo'n zwembad eigenlijk is als je zes bent, en hoe hard en bars en onverstaanbaar die badjuffen en meesters staan te commanderen, van intrekken spreid en sluit, met die dikke buiken en die enge lange stokken. Hoe vreselijk erg je niet wilt zwemmen, al vind je het in de vakantie nog zo leuk. En vanaf dat moment kon papa opeens zelf ook niet meer wachten tot de les eindelijk was afgelopen, en hij zijn jongen de bevrijdende handdoek kon omslaan.

woensdag 17
Zin
De hele week al zat zijn oudste zoon in groep drie. Trots liet hij vanmiddag zien wat hij geleerd had. Het woordje 'ik'. En omdat hij ook al een heleboel letters van papa en mama geleerd had, kon hij opeens een heel rijtje woorden schrijven dat daar op rijmde. Tik, dik, sik, mik, lik en pik. Glimmend liet hij het zelfgeschreven lijstje aan papa zien en even glimmend las papa het hardop voor. Ik, tik, begon hij.. maar toen pakte zijn zoon het briefje weer terug. Ik tik! riep hij opgewonden. Ik tik! Dat kan ik óók al schrijven. En hij rende terug naar de kamer om deze eerste hele zin aan het papier toe te vertrouwen.

dinsdag 16
Start
Tijdens de vakantie was de definitieve beslissing gevallen. Al jaren liepen de man en zijn vrouw rond met het vage idee de stad te willen verlaten voor een rustiger plekje. Ze hadden het er vaak over, maar echt serieuze aanstalten waren er tot nog toe niet gemaakt. Telkens bleken er nieuwe argumenten om het allemaal nog even uit te stellen. Nu stond hun dochter dan op het punt het ouderlijk nest te verlaten, en dat bood enige vrijheid. Bovendien waren zijn vrouw en de man, zo kortgeleden nog maar, hardhandig met hun neus op de feiten gedrukt en hadden ze nu dus besloten dat als ze iets wílden, ze het ook moesten dóen. Eén van die dingen was de stad verlaten. En nu had de man bedacht dat wanneer zij straks hun huis gingen verkopen het er maar beter zo goed mogelijk uit kon zien. Helemaal af, dus. Of in elk geval de meest in het oog springende niet afgemaakte projecten en karweitjes opgeknapt. Zo kwam het dus dat hij nu alweer een paar dagen vreselijk fanatiek aan het klussen was geslagen. Een stuk fanatieker dan de afgelopen twee jaar en met hernieuwd enthousiasme. Omdat hij nu het idee had dat hij een bijdrage leverde aan het welslagen van hun plan. Ach ja, je moest tenslotte ergens beginnen, nietwaar? En veel anders kon hij nog niet doen.

maandag 15
Terug
Zo, nu de vakantie achter de rug was en zijn jongens weer naar school, zijn vrouw heur haar weer terug kreeg, voorzichtig weer aan het werk ging zelfs, zou vandaag dan, volgens afspraak, het gewone dagelijkse leven weer beginnen, voor de man. Maar ja, zijn oudste zoon had hij vanochtend voor het eerst bij groep drie naar binnen gebracht. Zenuwachtig maar vol goede zin was hij onwennig aan een tafeltje aangeschoven. Dus dat was nu geen kleuter meer. Zijn dochter was door zijn vrouw op de trein naar Utrecht gezet, voor de introductieweek van de universiteit, haar debuut als uitwonend studente. Ook zenuwachtig, maar misschien wel iets minder vol goede zin. Dus officieel was dat ook geen puber meer. En opdrachten om zijn bezorgde vaderhart een beetje mee van al die spannende dingen af te leiden had hij ook nog niet. Dus ja, het dagelijks leven was weer begonnen. Maar echt gewoon wilde het nog niet meteen worden.