donderdag 31 augustus
Boe
Eén van de eerste dingen die de man waren opgevallen nu hij op het platteland woonde, was dat het geluid van een aanhoudend loeiende koe in de verte precies leek op dat van een op tafel rondtrillend mobieltje. Te pas en te onpas was hij de eerste dagen onwennig opgesprongen om paniekerig en tevergeefs zijn telefoontje te zoeken. Nu had hij dus maar, tegen heug en meug, zo'n afschuwelijke ringtoon uitgekozen.

woensdag 30 augustus
Thuis
De verhuizing was achter de rug. Niet dat alles nu was uitgepakt, of zelfs maar een plek had gevonden.. er wás weer tijd voor andere dingen. Het dagelijks leven kwam weer op gang. En nu woonde de man dus op het platteland. En tijdens de eerste avondwandelingetjes tussen de weilanden door, langs sloten en door dorpjes, had hij de voorzichtige eerste indruk dat hijzelf in elk geval zijn plek wel gevonden had.

maandag 21 augustus
Vooravond
Na een week kasten uitruimen en dozen inpakken was de man het overzicht uiteindelijk toch verloren. Er bléven maar spullen tevoorschijn komen uit de krochten van zijn huis. Reeds lang vergeten of verloren gewaande spullen ook, waarvan hij zich dan toch nog weer ging staan afvragen of het mee moest of niet. En in welke doos of vuilniszak hij het dan zou doen. Steeds meer dozen en kratten bleven half gevuld in het rond staan slingeren, wachtend op iets dat er nog bij kon. Steeds meer dingen bleven zolang even ergens op de grond of in een hoekje op een goede plek in een doos staan wachten. Steeds meer zaken ook kónden nog niet ingepakt worden omdat ze misschien nog nodig waren. Er waren er zelfs een paar die weer opgezocht en uitgepakt moesten worden. En nu, aan de vooravond van zijn verhuizing, zat de man zich in zijn onttakelde huis, temidden van  wanordelijk opeengehoopte meubels, hooggestapelde dozen en tassen en slordig bij elkaar gezette schilderijen, lijsten en andere dingen die nergens ín pasten verwilderd af te vragen of hij alles nog wel onder controle had. Hij hoopte het maar.

maandag 14 augustus
Schrale troost
De stad verlaten was één ding, het betekende wel dat de man ook afstand moest doen van zijn atelier. De enige plek in de stad, en op de wereld, die helemaal van hem alléén was. Meer dan tien jaar geleden was hij erin getrokken en in die tijd had hij er van alles gedaan. Bijna ál zijn net niet gelukte carrières hadden zich er afgespeeld. Hij had er geschilderd en getekend, geschreven. Decors gemaakt voor zijn theater, een video opgenomen, gerepeteerd. Hij had er gedroomd en getreurd en getwijfeld, maar zich er ook oppermachtig gevoeld. Hij had er de liefde bedreven. Kasten had hij er gemaakt, en kunstwerken van sloophout, en ontzettend veel troep, had hij er verzameld. Opgeraapt van straat en uit containers gevist. Stukken hout, latten, planken en balken, kapotte stoelen, bijzettafeltjes, deuren en deurtjes, lades en laatjes, een antieke droogkap, vogelkooien, een kinderwagen, een radio, lampen, een nummertjesapparaat. Om maar een greep te doen. En met ieder dingetje of onderdeel van wat dan ook had de man een plan. Een idee. Om er nog eens iets mee te maken. Iets moois, of iets leuks. Als er één plek was die liet zien wie de man was, was het zijn atelier. En dát moest hij nu verlaten. Vandaag liet hij de ruimte zien aan een nieuwe huurder. Een druistige man met brede gebaren en zijn haar in de war op kaplaarzen. Die zijn atelier wilde gebruiken om er een beetje te schrijven en te knutselen. En voor zijn theater natuurlijk. Een man die zijn oog al bij binnenkomst op een oude radio liet vallen, zijn spijtig oog ook meteen, omdat zijn jongens de radio met schroevedraaiers en tangen grondig hadden gesloopt en in onderdelen uiteen hadden gemarteld. De druistige man verzamelde en restaureerde oude radio's, vertelde hij, terwijl hij de buislampen zonder veel hoop inspecteerde. Hij verzamelde trouwens ook oude typemachines, ging hij verder, toen hij de eveneens in onderdelen uiteengenomen typemachine op de werkbank zag liggen. Of dat een echte Adler was. En of hij die tandwieltjes misschien mocht hebben, want die waren nogal zeldzaam. Als de man er niets meer mee deed. Met een koesterend gebaar stak hij ze in de zakken van zijn leren jas. En de man had dan in elk geval nog het geruststellende gevoel dat zijn atelier in goede handen overging.

donderdag 10 augustus
Weer thuis
We kunnen ook weer naar huis fietsen, had de man de eerste de beste ochtend tegen zijn zoon gezegd. En tegen alle goede voornemens in inderdaad, maar het regende dan ook wel erg hard. De van horizon tot horizon loodgrijze lucht bood niet het kleinste sprankje hoop, de voorspellingen hadden het ook al somber ingezien en de man had helemáál geen zin straks op een verzopen camping aan te komen en de hele middag en avond zielig in een tentje de moed erin te zitten houden alleen maar omdat hij zich dat nou eenmaal zo flink had voorgenomen. Zijn zoon stemde er trouwens meteen enthousiast mee in. Die was blijkbaar uit hetzelfde halfzachte hout gesneden als zijn vader, dacht de man nog schuldbewust. Maar toen het een uurtje later eigenlijk wel weer mee leek te vallen met de regen, en de man voorstelde de koers dan toch maar naar de volgende camping te verleggen bleek zijn zoon vastberadener dan zijn vader te zijn: hij wilde gewoon naar húis. En terwijl de man de verdere dag schattend en twijfelend naar de lucht bleef kijken, zelfs de volgende dag nog spijtig vaststelde dat de zon nou toch weer was gaan schijnen, bleef zijn zoon erbij dat ze de goede beslissing hadden genomen. Het kamperen was hartstikke leuk geweest, en het fietsen ook, ze hadden allemaal leuke dingen gezien, langs het water, maar nu waren ze weer lekker thuis. En volgend jaar was zijn broer aan de beurt.

woensdag 9 augustus
Onder voorbehoud
Echt slapeloze nachten had hij er misschien nog niet van gehad, maar de man begon zich al wel een klein beetje zenuwachtig te maken over zijn onverkochte huis. Goed, er waren een aantal bezichtigingen geweest, er was zelfs een bod gedaan, maar dat was allemaal op niets uitgelopen en nu was het toch al weer een aardig tijdje stil. Als dat maar goed kwam, somberde de man. Op de camping vanavond, na de eerste dag fietsen met zijn zoon, kwam tijdens een nietsvermoedend telefoontje naar huis plotseling een eind aan die onzekerheid. Ons huis is verkocht! Tetterde zijn vrouw opgetogen door het nieuwe mobieltje. En van de opgeluchte opwinding die dat ook bij de man teweeg bracht, had hij die nacht geen oog dicht gedaan. In zijn tentje.

dinsdag 8 augustus
Wisselvallig
Vanmorgen was de man vertrokken voor een korte fietsvakantie met zijn oudste zoon. Vastbesloten zich niet te laten kisten door een buitje, omdat zijn zoon zich er al zo lang zo uitgebreid op verheugd had, maar stilletjes hopend dat hij dat niet waar hoefde te maken.

©2006JosvanVenrooij